เฒ่าอํ่าลูกเลเมืองใต้
พํานักอาศัยอยู่ชายฝั่งทะเล
เติบโตมากับเรือตังเก
อาชีพชาวเลเป็นชาวประมง
สมบัติคือเรือลําเก่า
อายุรุ่นราวรุ่นคราวคนเฒ่า
หาปลาตั้งแต่คํายันเช้า
งานหนักงานเบาเฒ่าอํ่าไม่ถอย
ร้อยเอ็ดเจ็ดย่านสมุทร
เรื่องราวมนุษย์ได้เคยฟันฝ่า
เฒ่าอํ่าคือชายหาปลา
เหนือโชคชะตาด้วยการกระทํา
เฒ่าเลโชกโชนชีวิต
เรียนรู้ถูกผิดจากมหาสมุทร
ว่าคนเราย่อมมีวันสิ้นสุด
อันชีวิตมนุษย์มีระยะเวลา
ฤดูกาลผลัดกันมาเยือน
ไม่สะทกสะเทือนสายลมแสงแดด
อายุปาเข้าไปหลักแปด
ออดๆ แอดๆ ของธรรมดา
ลุงแก่เรือตังเกเก่า
รอยรั่วรอยร้าวตามอายุขัย
สองสิ่งร่วมทะยานไกล
ร่วมวันร่วมวัยจุดหมายเดียวกัน
วันอุกาฟ้าเหลือง
ทะเลสะเทือนสายลมเป็นบ้า
แต่เฒ่าอํ่ายังยํ่าใจออกหาปลา
มันคือค่ายาค่าพยาบาล
อันชีวิตชาวประมงจนๆ
อยู่ด้วยความอดทนแล่นไปข้างหน้า
จุดหมายย่อมหมายชีวิตปลา
ไปนํากลับมาเลี้ยงชีวิตคน
ถึงลมฝนกระหนํ่าซํ้าเติม
หนาวสั่นสะเทิ้มท้าทายคนกล้า
ผู้เฒ่าก็รู้อยู่เต็มอุรา
หนทางข้างหน้าเป็นได้สองทาง
ทางหนึ่งรอดกลับมาถึงฝั่ง
อีกทางหนึ่งฝังร่างลงกลางทะเล
ชายเฒ่ากับเจ้าเรือตังเก
หันหน้าออกทะเลไม่เห็นคืนมา
มรสุมพัดผ่านพ้นไป
ท้องฟ้าสดใสทะเลเงียบสงบ
ผู้คนยังถกเถียงกันไม่จบ
ถึงผู้เฒ่าชราหายลงทะเล
เฒ่าอํ่าอําลาจากไป
ไม่ใช่นิยายไม่ใช่วีรกรรม
ใครจะรู้ถึงการกระทํา
ของผู้เฒ่าอํ่า ผู้เฒ่าทะเล