เหม่อมองทุ่งทองและท้องนา
สุดเจ็บปวดหนักหนาข้าวกล้าตายแห้งกรอบแดง
สิ้นเดือนเมษาฝนไม่มาโรยแรง
พื้นดินแตกระแหงบ้านนาแล้งขาดฝนทำนา
ควายเขาแลคู่กันกับนา
ยังสิ้นแรงอ่อนล้าไร้หญ้าประทังแรงกาย
สุดสิ้นความหวังสุดยั้งยืนรอต่อไป
ซัดเซพเนจรไกลจากบ้านนาไปด้วยน้ำตานอง
ลงกรุงเทพฯพบชีวิตใหม่
มาเป็นคนรับใช้เป็นลูกจ้างเป็นกรรมกร
ลางคนย่ำแย่ไม่มีที่ซุกหัวนอน
คิดไปแล้วใจสะท้อนเสียงวอนไร้คนใยดี
กลับคืนแดนอีสานบ้านเฮา
เก็บเอาความปวดร้าวยัดกระเป๋าก้าวขึ้นรถไฟ
โอ้พรุ่งนี้หนอจะรอความหวังจากใคร
เหลือเงินก้อนสุดท้ายก็ตีตั๋วรถไฟที่หัวลำโพง
เหลือเงินก้อนสุดท้ายก็ตีตั๋วรถไฟที่หัวลำโพง
เหลือเงินก้อนสุดท้ายก็ตีตั๋วรถไฟที่หัวลำโพง
