ในดึกสงัดมีสายฝนโปรยปราย
ฉันเหยียดร่างกายทอดไปตามแสงเดือน
ในโสตประสาทแว่วเสียงฝนเป็นเพื่อน
ย้ำเตือนถึงคืนวันที่ผ่านมา
โหยหวนสำนวนครวญคร่ำลำนำของขลุ่ยไม้ไผ่
ล้อบรรเลงเพลงจากนิ้วที่พรมพราย
จากฝนที่โปรยปราย จากใจที่อาวรณ์...ถึงเธอ
เสียงขลุ่ยกลืนกลบลบสำเนียงรอบกาย
แสงจันทร์กระจายโอบพื้นดินเดียวกัน
ปล้องไผ่ผิวนี้มีสืบสายสัมพันธ์
เกิดแต่กอร่วมกันนานมา
แหละผู้คนทุกชนทุกชั้น ก็สัมพันธ์ดังขลุ่ยไม้ไผ่
คือแรงลมพลิ้วผ่านลำไม้
มีลมจากแรงกาย มีไผ่จากกอรวม.ร่วมกัน
รวมกัน.รวมกัน รวมกัน.รวมกัน
เป็นเสียงขลุ่ยที่หวีดหวิวแทงใจ
เป็นเสียงขลุ่ยที่กึกก้องตะโกนไกล
เป็นเสียงขลุ่ยที่อยู่เหนือความตาย
ความเหงาในดวงใจ ความทุกข์ในเรือนกาย
ความชั่วร้ายในตัวตน อันพสุธนก็สาบสูญ
เป็นเสียงขลุ่ยที่หวีดหวิวแทงใจ
เป็นเสียงขลุ่ยที่กึกก้องตะโกนไกล
เป็นเสียงขลุ่ยที่อยู่เหนือความตาย
ฉันมาฝากเอาไว้ ฉันมาฝากเอาไว้
ฉันมาฝากเอาไว้...ในดวงใจของเธอ