ยังมีตำนานเป็นนิทานมากาลก่อน
เพื่อนฉันเห่าหอนเป็นสุนัขหมาที่ดี
มีมันยังมีเจ้าดำซ้ำยังน่ากลัว
ตัวมันมากมีทั้งเล่ห์กลปนลวง เย่เย้
แล้วอยู่มาในวันคืนพระจันทร์ลางเลือน
นายคอยย้ำเตือนให้ดูแลที่เล้าไก่
แต่ใครจะล่วงรู้ความคิดที่ชั่วเลว
เมื่อความดีแหลกเหลวแปรตามในดวงตา
เจ้าตัวแสบ หวังกินไก่ เผลอพลาดไป
ติดกับดักนายพรานโดนเข้าที่หาง
ตัวแสบร้องครวญคราง โอ้ยยยย
ก็แล้วจะทำยังไง กลายเป็นหมาหางกุด
พวกพวกมนุษย์ก็เลิกเลี้ยงดูแล
ความจริงก็คงจะไม่แคร์แต่หมู่หมาก็งงงวย
ซวยเราซวยแปลกประหลาดที่ขาดหาง
กลางความสับสนเล่ห์กลพลันบังเกิด
โอ้มาเถิดเพื่อนมาจงฟังฉัน ก่อน
หางนี้บั่นทอนความองอาจของเรา
อย่ามัวโง่เขลามัวเป็นเต่าล้านปี
หอนประกาศ หมาได้ฟัง เชื่อตามมัน
พากันไปตัดหางที่เคยดีงามทิ้งไปไม่ต้องการ
ทำตัวเลวทรามตามอย่างเจ้าดำ
หอนประกาศ หมาได้ฟัง เชื่อตามมัน
พากันไปตัดหางที่เคยดีงามทิ้งไปไม่ต้องการ
ทำตัวเลวทรามตามอย่างเจ้าดำ
เรื่องเลวร้ายก็กลายเป็นเรื่องดี
สิ่งดีดีทิ้งไปไม่เข้าใจ
บาปที่ใครก็คงดูกันได้
อยู่ใต้เงาจิตใจของเธอเอง
เรื่องเลวร้ายก็กลายเป็นเรื่องดี
คนดีดีถูกฝังให้จมดิน
แม้ไม่มีใครยอมก็ทำตามกันไป
ดูเป็นอะไรที่คืบคลานบนแผ่นดิน