สับสนและหลงทาง
ผ่านมาเนิ่นนานเท่าไหร่
กี่ลมหายใจที่ต้องใช้มันไปวันๆ
โลกที่มืดดำ ไม่เคยมีแสงของดาวใดๆ
มองไม่เห็นใคร จนเธอคนนี้ได้เดินเข้ามา
เกือบลืมไปแล้วว่ารัก
สดใสสวยงามเท่าไร
จนมือของเธอจับไว้ ก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว
นี่ใช่ไหมคือรักที่รอ
นี่ใช่ไหมคือคนที่ตามหา
ผ่านคืนเหน็บหนาวเฝ้ารอเวลา
และพาให้เราพบกัน
คำว่ารักที่เป็นดั่งความฝัน
เธอคือใครคนนั้น
คือคำว่ารักที่หายไป
I’ll give my dark and light ให้เธอคนเดียว
ไม่ว่าเหตุผลใดที่ทำให้เราได้เจอ
มันคงเป็นความบังเอิญ ที่ฉันรอมาเสมอ
