ตั้งแต่คราวน้อยๆ ละย่างตามฮอยแม่
อิพ่อปั้นคันแท อิแม่นั่งลกกล้า
ล่ะเว้าขึ้นเสียงดังล่ะให้พ่อแม่ฟังว่า
ใหญ่มาอิหล่าอยากเป็นหมอ…
เสียงเอิ้นใส่ล่ะมาจากอิพ่อ ว่าสิรอมื้อนั้นเด้อคำ
อันว่าพ่อแม่นี้ ล่ะบ่ได้เรียนสูง เลยได้อยู่ท่งตากแดดหน้าก่ำ
ให้ไปฮอดล่ะตั้งใจเด้อคำ ยังจำได้ล่ะบ่เคยลืม
*เวลาผ่านใจกะยังฮำฮอน ภาพสะท้อนในสังคมเมืองใหญ่
อั่นล่ะฝันนั้นกะมาส่างอยู่ไกล จักมื้อได๋ สิไปฮอดบ่น้อ
**คิดฮอดคราวเป็นเด็กน้อย ล่ะเว้าอยู่จ้อยๆ
ว่าใหญ่มาข่อยสิเป็นหมอเป็นครู เติบได้ใหญ่มาจนว่าน้ำตาขู๋
ต้องสู้เพื่อความอยู่รอด…
อันว่าความฝันนั้น มันคือซ่างไกลล้น
ต้องทนกับโลกการแข่งขัน
จนว่าน้ำตาย้อย แต่กะสู้บ่มียั่น
จักมื้อนั้นมันสิมีบ่ สู้จนท้อลางเถื่อ
ซ้ำ ,**,*
