นึกถึงคราวพ่อเฒ่าเล่าสู่ฟัง
ถึงตำนานพระสังข์เป็นเงาะป่ามีหนึ่งตอนที่รจนา
ร่ำร้อง เสียใจคำนินทา สายตาคนมอง
บิดามารดร บั่นทอนผลักไส
ตราหน้าว่าเสียงมาลัย ไม่ใช่ปัญญา
เหมือนความรักสองเราตอนนี้ช่างไม่มีสถานะ หน้าตา
แต่หมายปองนำพาดอกฟ้ามาครองหัวใจ
เธอก็เลยต้องอายผู้คน คบกับคนไม่มีอะไร
แต่พร้อมจะรัก เธอสุดหัวใจ แม้ไรกายทอง
อย่าเสียใจเลยรจนา แม้ใครจะด่าน่าขัน
ภายใต้รูปเงาะตัวดำ มีแต่เจ้าเท่านั้น ที่รู้
ถึงไม่ใช่พระสังข์ ที่จำแลงกาย
ดั่งเงาะป่าใบ้ เคียงคู่กับรจนา
ถึงไม่มีบุญยา มนตรา เพื่อเสกกายทอง
มีแต่รักมั่นและ สัตยาบัน สัตย์จริง
ให้เจ้าจนหมดชีวิต ฟ้าดินสั่นคลอน
วาจาไม่มีถอดถอน ถึงข้าจะไร้กายทอง
แต่ใจข้าของจริง
อย่าเสียใจเลยรจนา แม้ใครจะด่าน่าขัน
ภายใต้รูปเงาะตัวดำ มีแต่เจ้าเท่านั้น ที่รู้
ถึงไม่ใช่พระสังข์ ที่จำแลงกาย
ดั่งเงาะป่าใบ้ เคียงคู่กับรจนา
ถึงไม่มีบุญยา มนตรา เพื่อเสกกายทอง
มีแต่รักมั่นและ สัตยาบัน สัตย์จริง
ให้เจ้าจนหมดชีวิต ฟ้าดินสั่นคลอน
วาจาไม่มีถอดถอน ถึงข้าจะไร้กายทอง
แต่ใจข้าของจริง
แต่หัวใจทั้งหมดสี่ห้อง ให้เธอคนเดียว
