อ้ายเอ่ย อย่าสิไลลืมถิ่ม ดอกจำปาต้นเก่า
คั่นแม่นเจ้าได้พ้อ ดอกกุหลาบผู้เพิ่นงาม
หล่าเอ่ยแม้นอยู่ไกลสุดขอบฟ้า
อ้ายกะยังห่วงหา ดอกจำปาต้นเก่า
บ่ได้ไลลืมน้อง ผู้คองถ่าอยู่หลวงพระบาง ดอกหล่าเอ่ย
กลับมาหลวงพระบาง หม่องอ้ายเคยวางหัวใจอีกครั้ง
คึดฮอด ฮอยกอดความหลัง คืนมายัง ฮิมโขงบ่อนเก่า
หม่องอ้ายเป่าแคนลายเซลายสร้อย ออดอ้อนอ่อยสาว
แทนคำจำนรรจ์ใจฝันถึงเจ้า อยู่บ่เซา ผู้สาวหลวงพระบาง
หอมดอกจำปาบ่จาง ลอยลมมายามแลง
คึดฮอดบ่เด้คำแพง บ่าวบ้านไกล อ้ายเคยอ่อยเว่า
เหมันต์ปีนั้น พบกันธาตุหลวงเมืองลาว
พิณพาทย์ประโคม เสพงันสวรรค์เมืองลาว
หมายมั่นสัญญาว่าเว่า โอมต้านป่าวต่อ ขอน้องรออ้าย
คนไค สัญญาน้องจำบ่วาง ตั้งแต่มื่ออ้ายเหินห่าง
คึดย่านคนไกล มีใหม่มักหน้า ย่านจำปาหอม เหยหาย
เมื่อยามไกลตา ในใจน้องนั้น เมื่อวันอ้ายเอ่ยคำลา เชื่อบ่
น้องบ่คึดว่าอ้ายสิคืนมา ที่หลวงพระบาง
คึดย้านอ้ายเป็นลายต่าง ไปแล้วเลยล่วงบ่ห่วงหาทางพี้
ใจดวงนี้ คึดต่อเต็มที บ่มีปลิ้นแปรเปลี่ยน
ใจดวงนี้ คึดต่อเต็มที บ่มีปลิ้นแปรเปลี่ยน
วันเวนเวียนปีเดือนเลื่อนย้าย บ่มีได้ลืมนาง
เตรียมต่อตั้ง หวังแต่คืนหา
สิหลบต่าวมา คอยออยโอมน้อง
ย้อนหวังสอง เฮาคองเคียงซ้อน ฮ่วมหมอนนอนซ้อนไออุ่น
ให้สมบุญได้มาพานพบพ้อ พะนางน้องเพิ่นผู้ไค
บ่ได้ไลนอลืมถิ่ม อ้ายโอ้อ่าวแต่คำนาง
จั่งได้คืนมาพบ เจ้าดอกจำปาในวันนี้
ย้อนว่ามีใจหมั่น อยากฮ่วมฝัน
น้องผู้แก้มอ่อน ๆ น้องผู้แก้มอ่อน ๆ
หม่อมพะนางเจ้าผู้แก้มอ่อน ๆ
สิบ่จรน้อล่ะจำจากเจ้า หวังเนายั้งบ่ห่างเหิน
โอ้ยนั่นล่ะนาหนานวลนา ล่ะนาหนานวลนา
หอมดอกจำปาเจ้าบานเอ้ย
ยามลมพัดเชยอ้ายเคยช้อน อ้ายเคยซ้อน
อ้ายเอ่ยคำวอน อ้อนเหมือนลม พัดพรมผ่านฟ้า
ย้านว่า พัดมาแล้วลาจากไกล
บ่ตั๋วให้หนาวรวดร้าวลึกห้วงทรวงใน
ย่านดอกจำปา ร่วงลา แล้วสิ้นความหมาย
น้องบ่ต้องย่านคนไกล อ้ายบ่เว่าลาย ลมลิ้นปิ้นปั่น
