ฉันคือบุรุษแห่งราตรีกาล
จุดหมายคือ รอวันแห่งยุคพระศรีอาน
ไม่ต้องการกำแพงและรั้วรอบขอบหนาม
แค่ต้องการอยู่อย่างพอดีตามสันดาน
แต่ระหว่างทางเดินเท้าไป
ก็พบว่ามีบางอย่างสลัว
ค่อยๆคลานเข้ามาน่ากลัว
ส่วนหัวก็เงาตัวเอง ส่วนหางก็เงาเราเอง
เฝ้ารอเพื่อการได้เกิดใหม่อีกครั้ง
แค่รู้ตน จะไม่เกิดวิถีดันทุรัง
ไม่รู้หรอกอะไรที่คือของฉัน
แค่รู้ใจ ไม่ใช่อย่างละครที่เห็นกัน
ก่อนระหว่างทางเดินยาวไกล
ไม่ขอเป็นคนยิ่งใหญ่ทั้งนั้น
ยื่นมือรอเธอร่วมเดินพร้อมกัน
ให้เรานั้นมีปัญญา
ก่อนระหว่างทางเดินยาวไกล
ไม่ขอเป็นคนยิ่งใหญ่ทั้งนั้น
ยื่นมือรอเธอร่วมเดินพร้อมกัน
ให้เรานั้นมีปัญญา
ให้เรานั้นมีปัญญา
ให้เรานั้นมีปัญญา
ให้เรานั้นมีปัญญา
