มันเกินจะทนไหว
ต้องทนเจ็บช้ำอยู่ข้างใน
ได้แต่กอดตัวเองเอาไว้
มันคงทนไม่ไหวอีกต่อไป
คืนที่ฟ้าลับลาหายไป
ฉันได้แต่กอดตัวเองเอาไว้
รักที่ฉันทุ่มเททั้งใจ
สุดท้ายคงเหลือเพียงฉันและน้ำตา
ได้แต่ถามว่าทำไม
มันเป็นเพราะอะไร
ถึงทิ้งฉันไป
มันเกินจะทนไหว
ต้องทนเจ็บช้ำอยู่ข้างใน
ได้แต่กอดตัวเองเอาไว้
มันคงทนไม่ไหวอีกต่อไป
มันเกินจะทนไหว
ต้องทนเจ็บช้ำอยู่ข้างใน
ได้แต่กอดตัวเองเอาไว้
คงได้แต่รอบ ให้เวลาของฉันมันหมดไป
ทำดีเท่าไหร่ก็ไม่พอใช่ไหม
ขอโทษที่ฉันเลือกเกิดไม่ได้
สัญญาที่ให้กลายเป็นฝุ่นลอยไป
เหลือฉันคนเดียวกับคำถามในหัวใจ
ได้แต่ถามว่าทำไม
มันเป็นเพราะอะไร
ถึงทิ้งฉันไป
มันเกินจะทนไหว
ต้องทนเจ็บช้ำอยู่ข้างใน
ได้แต่กอดตัวเองเอาไว้
มันคงทนไม่ไหวอีกต่อไป
มันเกินจะทนไหว
ต้องทนเจ็บช้ำอยู่ข้างใน
ได้แต่กอดตัวเองเอาไว้
คงได้แต่รอบให้เวลาของฉันมันหมดไป
หรือว่าฉันเกิดมาเพื่อเจ็บและจากไป
ยิ่งหนีเท่าไร ยิ่งวนกลับมา
ถ้านี่คือบทเรียน ที่ฉันต้องจำจนขึ้นใจ
ขอให้มันหมดไปจากชีวิตสักที
มันเกินจะทนไหว
ต้องทนเจ็บช้ำอยู่ข้างใน
ได้แต่กอดตัวเองเอาไว้
มันคงทนไม่ไหวอีกต่อไป
มันเกินจะทนไหว
ต้องทนเจ็บช้ำอยู่ข้างใน
ได้แต่กอดตัวเองเอาไว้
คงได้แต่รอ ให้เวลาของฉันมันหมดไป
