ออกจากบ้านมาด้วยความตั้งใจ
เก็บเงินกลับไปที่บ้านบ้านเรา
ก้าวสู่เมืองฟ้าแดนศรีวิไล
เพื่อหวังได้ดีอย่างใครเขา
เน็ตเหนื่อยก็พร้อมอดเอาหวังเพียงแค่ได้แบ่งเบา
เพื่อจะได้มีชีวิตที่ดี
แต่ความเป็นจริงสังคมตรงนี้
มันกลับไม่เป็นดั่งที่ฝัน
ไม่เหมือนบ้านเราที่มีนาทุ่งมีเลมีเขามีลูกหนำ
มีแต่ตึกใหญ่สูงต่ำเจอแต่ผู้คนใจดำ
นึกถึงคำนึกถึงคำพ่อแม่ว่าเหนื่อยให้กับบ้านเรา
ไม่เป็นไรลูกไหวอยู่ได้และแม่เห้อ
ไม่เป็นไรหนักนิด อดเอาแหละพ่อเห้อ
โวฮูโวโอโอ
ไม่พรือไหรแม่ลูกบายดีกินอยู่ประณีไม่อดไร
ทำงานกลับมาหลับสบายมีกินมีใช้ไม่ต้องห่วง
ไม่พรือไหรทีละพ่อเห้อ เดียวไว้ค่อยโทรกลับไปใหม่
สิ้นเสียงวางสายน้ำตาไหล เหมือนติขาดใจแล้วแม่เห้อ
ระยะทางพิสูจน์ม้ากาลเวลาพิสูจน์คน
ความมานะพิสูจน์ตนฝ่าพายุพิสูจน์ลม
ความหนักหนาพิสูจน์ทน ดังมีดขวานพิสูจน์คม
บทชีวิตที่ยากจนอยากจะชนะต้องสู้ชน
เพื่อครอบครัวต้องดิ้นรนแม้เส้นทางจะหมองหม่น
วอนคำพรพ่อแม่ โปรดช่วยบันดาลดล ให้ผ่านพ้น
