เมื่อครั้นเยาว์วัย มีความฝันที่ใฝ่
ด้วยใจที่มั่นคง
สนุกสนานเจือปน บนโลกที่กว้างใหญ่
อย่างไร้เดียงสา
เดินตามเกมส์ชีวิต ที่ลิขิตด้วยตน
เรื่องอื่นแทบไม่สน
พอตอนนี้เติบโต ได้เรียนรู้ในสิ่งใหม่
นั่นคือความรัก
*หวังที่จะได้เจอรักแสนสวยงาม
แต่ต้องทรมานกับการทุ่มเท
หัวใจแหลกสลายโซซัดโซเซ
กลายเป็นคนเสเพลทิ้งฝันวันเก่า
ก็ไม่เคยคาดการณ์ ว่าจะลามทั่วใจ
จมกับการร้องไห้
เก็บตัวเก็บใจ ไม่อยากพบผู้ใด
กินนอนไม่ได้
ทำร้ายตัวเอง ทิ้งฝันวัยเด็ก
ไม่เคยเป็นแบบนี้
ก็ไม่ยอมหลุดพ้น และยังวนอยู่ที่เก่า
โปรดใครช่วยฉันที
(*,*,
