ท่ามกลางผู้คนเป็นล้าน กลับรู้สึกเหมือนว่าไม่มีใคร
คำลวงของรอยยิ้มที่ไม่จริงใจ รู้หม้ายเคว้งคว้างเหลือเกิน
เพื่อเธอที่อยู่ทางนั้น คอยเตือนว่าฉันต้องไม่หยุดเดิน
ชีวิตในเมืองฟ้า ปัญหาที่เผชิญ ต้องเดินร่วมทางกับความเหงา
กอดตัวเองให้แน่นแค่ไหน ไม่เหมือนคนที่บ้านกอดเรา
เหนื่อยมานาน ก็ยังมือเปล่า อดทน กลั้นน้ำตาเอาไว้
อยู่ตรงนี้แค่เพียงชั่วคราว ต่อเติมฝันแล้วจะหลบไป
ในเมืองหลวงที่คนฝันใฝ่ ก็เป็นแค่เพียงเมืองเหงา
ต่อให้มีผู้คนมากมาย มันก็ไม่อุ่นใจเท่าบ้านเรา
อยากกลับไปกอดเล่าทุกเรื่องราวให้ฟัง คิดถึงเธอเหลือเกิน
ความสุขเลือนรางหายไป เหมือนที่แสงไฟบดบังแสงดาว
เมืองนี้มีแต่ลวง แข่งขันทุกเรื่องราว เราเป็นแค่ผู้อาศัย
คิดถึงกับข้าวเคยคุ้น กลิ่นของทะเลที่มีอุ่นไอ
ชีวิตในห้องเช่า ต่อสู้ในเมืองใหญ่ เดียวดาย หัวใจมันเหน็บหนาว
กอดตัวเองให้แน่นแค่ไหน ไม่เหมือนคนที่บ้านกอดเรา
เหนื่อยมานาน ก็ยังมือเปล่า อดทน กลั้นน้ำตาเอาไว้
อยู่ตรงนี้แค่เพียงชั่วคราว ต่อเติมฝันแล้วจะหลบไป
ในเมืองหลวงที่คนฝันใฝ่ ก็เป็นแค่เพียงเมืองเหงา
ต่อให้มีผู้คนมากมาย มันก็ไม่อุ่นใจเท่าบ้านเรา
อยากกลับไปกอดเล่าทุกเรื่องราวให้ฟัง คิดถึงเธอเหลือเกิน
กลับไปหนุนตัก เล่าทุกเรื่องราวให้ฟัง
ในวันที่ฝันเป็นจริง
