และอีกไม่ช้า เรานั้นก็คงต้องแยกทาง
มองดูเธอมีอาการ เหมือนเธอต้องการที่พักพิง
มอบให้เธอเป็นผู้โดยสาร จอดรับเธอ
ที่เดิมเมื่อวาน และวันพรุ่งนี้ไม่นานเดี๋ยวเธอคงก็มา
ทำไมไปรับที่เดิม แต่ว่าไม่มีเธอ
ในป้ายหน้าควรจะเจอ เธอรอกันเหมือนอย่างที่เคย
แต่ว่าเธอก็คงต้องไปในขณะนี้ และมันก็น่าเสียดายที่ต้องจบแบบนี้
แค่อยากจะ Keep เวลาดีๆไว้ด้วยกัน
อยู่บนรถ ฉันกับเธอ
เสียงเพลงที่ล่องลอยบนอากาศ ในวันนั้น
เราพูดและคุยกันเรื่องต่างๆ ที่เคยได้ทำ
รู้ไหมฉันจำได้หมดทุกอย่าง ตอนเราอยู่ด้วยกัน
บนรถที่มีแค่เธอกับฉัน
เรานั่งกันอยู่บนรถ
เธอพูดทุกสิ่งทุกอย่าง เธอระบายออกมาจนครบ
เธอบอกวิชาความรัก คะแนนผมศูนย์ คงติดจนลบ
ไอ้สิ่งที่เธอต้องการ ก็ได้แต่หวังว่าเธอคงพบ
เรากำลังจะแยกทาง กันตรงทางแยก
อยากให้เธอลองมาเป็นฉัน ถ้าเธอต้องการแลก
ทางข้างหน้าเธอกว้างใหญ่ ส่วนฉันมันทางแคบ
อาการคิดถึง ไม่อาจจะรักษาให้หายโดยการแพทย์
ฉันขับรถไปทางผ่าน ก็เลยไปเห็นป้ายหมู่บ้านที่เราพยามอ่าน
เราเคยสัญญาเอาไว้จะซื้อด้วยกัน
และเราจะเลี้ยงลูกหมาด้วยกัน
แต่ทำไมวันนี้ ไอสิ่งที่พูดวันนี้มันมีแต่ความต่าง
ก็เป็นอย่างนี้แหละ ผมมันก็เป็นคนอย่างนี้แหละ
พยายามจะเป็นทุกคน ยกเว้นตัวเอง ผมก็แบบนี้แหละ
ผมไม่ค่อยเป็นผู้เป็นคน ไม่เข้าสังคม
ผมไม่ฟัง Feedback
แต่ถ้าพอเป็นเธอผมทน
แค่บอกตรงๆ อะ When you need that
แหงนไปมองฟ้าตอนที่รถมันขับไป
และฟ้าเริ่มจะเปลี่ยนสี เป็นภาพตัดสลับไป
เคยมีเธอนั่งฟังเพลงข้างๆ ทำไมวันนี้มันกับไกล
แล้วถ้าผมอยากจะย้อนเวลาผมต้องใช้ธนบัตรใด
ผมพยายาม ไม่ใช่ไม่พยายามครับ
พยายามที่จะเข้าใจทุกอย่างบนโลก
และรวมถึงความรัก
พยายามจะยื้อเธอไว้ ถึงแม้ว่าลมอะไรมาตามพัด
ผมพยายามเกินไป จนบางทีผมเองก็ต้องการพัก
ผมมองกระจก และถามตัวเองตลอด
ว่าหน้าตาผมไม่ดี จะสักกี่ปีก็ยังกระจอก
แถมขับรถหน้าตาตลก ประตูมีรอยถลอก
จะขับรถไปรับใคร ทุกคนก็มักจะนอยด์ตลอด
ถึงแม้จะแย่แค่ไหน แต่เธอไม่เคยบ่น
ตาสองข้าง ที่เคยข่ม
ไม่ได้รักษาหัวใจเธอก็เลยหล่น
เธอน่ะ รักหมาสะมากกว่าผม ก็เลยหม่น
ผมยังคงยิ้มทุกครั้ง ตอนรถมันผ่านไปที่ที่เคยส่ง