ทุกครั้งที่สายลมพัดผ่าน
ฉันเหมือนสะกดให้โดนกักขังท่ามกลางความเดียวดาย
และเมื่อฉันลืมตาตื่น ฝันที่ดีก็จางหาย
ไม่มีอะไร ไม่มีสิ่งใดสัมผัสได้เลย
ทุกครั้งที่ฟ้าคำราม
เหมือนเสียงของสัตว์ร้ายกรีดร้อง ฉันผวาในใจ
ไม่มีใครได้ยินฉันบ้างเลย เสียงตะโกนสลายหายไป
ไม่มีอะไร ไม่มีผู้ใดเข้าใจฉันเลย
แม้ดวงดาราส่องแสงไปไกล
ส่องลงมาให้ฉันได้เห็นใครซักคนหนึ่ง
วอนนภาส่องแสงสว่างผ่านค่ำคืนโหดร้าย
ช่วยโอบกอดฉันไว้..
ทุกครั้งที่ฝนกระหน่ำ
เสียงฝนคอยตอกย้ำ ซ้ำซ้ำ ย้ำให้ลึกข้างใน
สิ่งอันใดที่ใครต้องการ หรือว่าฉันต้องหยุดหายใจ
ถึงมีผู้ใดที่จะเข้าใจข้างในฉันเสียที