พลัดมาไกลจากบ้านเกิดเมืองนอน ความจนมันพร่ำสอนบอกให้จากจรห่างถิ่นไป
พลัดเข้ามาอยู่ในโลกของเจ้านาย แรงกายถวายแลกสิ่งที่นายจ่ายเป็นเงินตรา
นายกำหนดเวลา
พัดเอาตัวตนจากคนหนึ่งคนไปกับลม กลมกลืนกับสังคมนินทาว่าร้ายให้จนชิน
อดทนต่อสิ่งได้ยิน ทำมาหากินเพื่อหนี้สิน สักวันคงโบยบินได้กลับคืนถิ่นที่จากมา
ฉันขอแค่เวลา
แต่ทุกเทศกาลบ่ได้เมือบ้านเฮา ย้อนเงินในกระเป๋ากระซิบเฮาว่าบ่พอ
** เมษาจ้อบ่ได้พ้อดอกเด้อพ่อแม่ ลูกเมื่อยคักแท้ได้แต่คิดฮอดทางบ้านเฮา
ถ่าก่อนเด้อถ่าอยู่หม่องเก่า ปลายฝนลมหนาวลูกสิได้ฟ่าวอ่วยกลับคืน
ท่อนลำ
อยู่บ้านเฮากะเว่าพื้น อยู่หม่องอื่นกะนินทา
คำเพิ่นวาให้เจ็บช้ำ ว่าบ่จำทางเมือเฮือน
วันปีเดือนเคลื่อน พ.ศ. ลูกยังบ่ท้อดอกพ่อเอ้ย
ยังบ่ละเลยดอกความหวัง ว่าสิพามั่งพามี
ซ้ำ /*
พลัดมาไกลจากบ้านเกิดเมืองนอน ความจนมันพร่ำสอนบอกให้จากจรจากถิ่นไป