ฉันเองก็ไม่รู้ว่าต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานไหม
ในหัวมันเริ่ม มืดมัว หวาดกลัว กับปีศาจร้าย
ในร่างกาย ผู้คนย่างกราย คอยรักฉันมากมาย
แต่ฉันไม่รู้ถึงมันเลย ไม่เหมือนถ้อยคำที่พังเพย
คืนนี้ยังเศร้าเหมือนตามเคย อีกแล้ว
ทำไมมันเศร้าอีกแล้ว
Ah จ้องมองใบหน้า หน้ากระจก คิ้วตก และก็ตาดำคล้ำ
ผ่านมาหลายเดือน สงสัย ทำไมนานจังว้า (เชี่ย)
ร้องไห้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง พยายามดูอาการและก็เฝ้าสังเกต
ทำไมต้องมีชีวิตเพื่อนั่งซึมไปวัน ๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุ
ก็ไม่อาจเข้าใจได้ หากสามารถเล่าให้ใครได้
อยากจะระบายทั้งน้ำตา ติดตรงที่คนเขาไม่อยากเข้าไปใกล้แต่ก็ไม่เป็นไร
แดกยา แล้วเลี้ยงไข้กันไป แต่ร้องไห้ทีไรแม่งแสบตา อยากจะไล่มันไป
แต่เหมือนฉันจะ ยืนนิ่งลำพัง คืนนี้มันนานจัง
ไม่ได้ขอให้ใครปลอบ แค่หวังแค่เพียงสักวันจะหาคำตอบ เผื่ออะไรมันจะดีกว่านี้
แต่วันนี้ตอนนี้ต้องทนให้ไหว
ผ่านมันไปให้ได้
ขอบคุณผู้คนมากมายรอบตัวฉัน
ตอนนี้ได้รู้ความจริง พวกเขารักฉันจริงๆ
มีแต่ฉันที่ไม่รักตัวเอง ปีศาจคือฉันเป็นคนสร้างมันเอง
เท่านั้นเองจริงๆ
วันนี้ฉันก็ เหมือนที่เคย ยัง
หวังว่าลึกๆ ฉัน ไม่ต้องนึก
ไป ถึงคำที่ใครซักคนจะเข้ามาซ้ำเติม
แต่ ฉันก็คง ต้องยัง เดิน
กลางผู้คน ที่ฉันยังคงต้องพลัดเจอ
แอบใจละเมอ เผลอขึ้นมองข้างบนนภา
ใยช่างว่างเกิน
แต่วันนี้ตอนนี้ต้องทนให้ไหว
ผ่านมันไปให้ได้
ขอบคุณผู้คนมากมายรอบตัวฉัน
ตอนนี้ได้รู้ความจริง พวกเขารักฉันจริงๆ
มีแต่ฉันที่ไม่รักตัวเอง ปีศาจคือฉันเป็นคนสร้างมันเอง
เท่านั้นเองจริงๆ