เพียงเพราะเรานั้นหลงทาง
ที่โรยด้วยมวลดอกไม้
เพียงเพราะเราสุดหนทาง
ในการที่ต้องทะเยอทะยาน
ไปให้ถึงฝั่งที่ใครว่างดงาม
เหยียบกันขึ้นไปใครได้ฉันตาม
ตามมาหลายปีเหมือนสิ่งสุดท้าย
ปล่อยฝันปลอมๆวางตรงนั้นก่อน
เมื่อฉันและเธอต่างต้องการ
หลุดพ้น ก้าวข้ามผ่านเพดานนี้
แล้วฉันจะพาเธอบินไป
พาเธอบินไป
พาเธอบินไป
พา...ให้เธอได้รู้จัก
แมลงที่บินในตัวฉัน
พาให้เธอได้รู้จัก
เฉดสีสายรุ้งและดวงจันทร์
ส่องระยิบมาเรียกให้ฉันไป
ปล่อยใจของเธอติดตามฉันมา
ดอกไม้ของเธออย่าตามไปไขว่คว้า
เปลี่ยนตัวเองทุกอย่างเพื่อเป็นสิ่งนั้น
และฉันก็เคยทำอย่างนั้น
แม้รู้ดีไม่มีทาง
ขนาดตัวฉันที่เป็นอยู่ยังไม่ใช่ฉัน
และคนที่ร้องเพลง
ให้เธอฟังก็ไม่ใช่ฉัน
ตั้งแต่เริ่มจนจบ
