ฉันมีคำถามในหัวทุกครั้งเวลาที่กลับมาถึงห้อง
ยืนหน้ากระจกแล้วก็เพ่งตามองเจอหน้าบางคนที่คล้ายตัวเอง
อยากถามว่าวันนี้เป็นไง
ท่ามกลางค่ำคืนอันวังเวง
เค้าเหนื่อยบ้างไหมที่ต้องถีบตัวเอง
อยู่ในโลกเส็งเคร็งนี้ไปวันๆ
ฉันมองไปยังดวงตาคู่นั้น
เหมือนมันมีน้ำกำลังคลอ
ไม่บอกก็รู้เขากำลังท้อ
เขาอยากจะพอกับทุกอย่าง
เหมือนกับเขาสู้แค่เพียงลำพัง
ไร้คนรับฟังคอยเคียงข้าง
เขาบอกแต่ละคืนแม่งโคตรอ้างว้าง
ข่มตานอนยังลำบากลำบน
ต้องทนปวดหัวกับเจ้านาย
ต้องมาวุ่นวางใจกับเพื่อนร่วมงาน
ภาระตัวเองยังกองเท่าบ้าน
ยังมาปวดกระบาลกับสันดารคน
ไม่รู้อะไรกันนักหนา
สังคมเข็นฆ่ากันด้วยคำพูด
กฎขี่แย่งชิงเอาเปรียบไม่สุด
เขาแทบจะหยุดลมหายใจ
**อยากจะหลับไหลโดยไม่ต้องตื่น
อยู่ในค่ำคืนที่มันว่างเปล่า
ให้โลกนี้มีเพียงแค่เรา
ไม่ต้องปวดร้าวกับเรื่องที่เจอ
ไม่อยากพร่ำเพ้อถึงเรื่องใดๆ
ปล่อยตัวปล่อยใจไปในความฝัน
ในห้วงนิทรา
โอบกอดตัวฉัน
อยากอยู่อย่างนั้นไม่พบเจอใคร
แต่คงทำได้แค่ในความคิด
ในเมื่อชีวิตยังต้องเดินไป
ยอมรับความจริงกับโลกที่โหดร้าย
ยังมีลมหายใจสั่งให้เราไปต่อ
ความจริงเรายังรอตรงนั้น
ย้ำเตือนฉันว่าไม่ควรถอย
อุปสรรคที่เจอไม่ว่าจะมากจะน้อย
ถ้าหากไม่ท้อไม่นานคงลอยเลยผ่านเราไป
คนในกระจกเขาบอกฉันว่า
ร้องไห้ออกมาหากไม่ไหว
เพราะว่าตัวเขาก็กำลังร้องไห้
เป็นที่ระบายให้กันและกัน
ปล่อยมันออกมาอย่าได้ฝืน
และไปกับค่ำคืนที่โคตรเหงา
ต่างคนต่างหวังพรุ่งนี้เช้า
จะไม่ทำให้เศร้าและจางหายไป
เริ่มใหม่อีกครั้งที่ยังวนเวียน
เอามาเป็นบทเรียนในวันต่อไป
ฉุกคิดให้ได้ว่าเราทำเพื่อใคร
มันเป็นเพราะภูมิใจในทุกวัน
เขาบอกจะอยู่ตรงหน้าเสมอ
จะมาให้เจอยามต้องการ
จะคอยสบตาส่งยิ้มให้กัน
ทั้งเค้าและฉันในเงาสะท้อน
(**)