จะทำอะไรที ดูอยู่น้านนาน ไม่สวยไม่ทำดีกว่า
จะเดินกับใครที ลีลาพริ้งพราว ทุกก้าวต้องงามสง่า
ใครก็คอยชม ทุกคนประทับใจ
ไม่เคยเจอใครอย่างเธอ
ทุกวินาทีก็มีคนเฝ้ามอง มีแต่คนพร่ำเพ้อ
มัวแต่ลีลา ชักช้าจนอ่อนใจ
เอาแต่กรีดกราย ไม่คิดไม่กล้าลอง
เคยมีคนถาม สมองเธออยู่ไหน
ไม่รู้ไม่ใส่ใจ ไม่เห็นจะมีใครอยากมอง
โชว์หุ่นทั้งวัน ฉันหาไม่ค่อยเจอ
เธอแวบไปแวบมา เดินจนหมดวัน
เธอฝันจนหมดเดือน ดูเหมือนคนไร้ค่า
ลีลาเหลือเกิน เพลินกันมากไป
พวกเธอเริดหรูสุดฤทธิ์ เพิ่งจะบ่ายสอง
สมองก็เลิกงาน เธอบอกว่าขี้เกียจคิด
มัวแต่ลีลา ชักช้าจนอ่อนใจ
เอาแต่กรีดกราย ไม่คิดไม่กล้าลอง
เคยมีคนถาม สมองเธออยู่ไหน
ไม่รู้ไม่ใส่ใจ ไม่เห็นจะมีใครอยากมอง
เขาพูดอะไรกัน เธอไม่เข้าใจ
มัวแต่วุ่นวายไอเรื่องของความงาม
เรื่องตั้งมากมาย ไม่คิดไม่ใส่ใจ
ไม่ว่าเรื่องอะไร เธอต้องคอยถาม
มัวแต่ลีลา ชักช้าจนอ่อนใจ
เอาแต่กรีดกราย ไม่คิดไม่กล้าลอง
เคยมีคนถาม สมองเธออยู่ไหน
ไม่รู้ไม่ใส่ใจ ไม่เห็นจะมีใครอยากมอง
มัวแต่ลีลา ชักช้าจนอ่อนใจ
เอาแต่กรีดกราย ไม่คิดไม่กล้าลอง
เคยมีคนถาม สมองเธออยู่ไหน
ไม่รู้ไม่ใส่ใจ ไม่เห็นจะมีใครอยากมอง
มัวแต่ลีลา ชักช้าจนอ่อนใจ
เอาแต่กรีดกราย ไม่คิดไม่กล้าลอง
เคยมีคนถาม สมองเธออยู่ไหน
ไม่รู้ไม่ใส่ใจ ไม่เห็นจะมีใครอยากมอง
มัวแต่ลีลา ชักช้าจนอ่อนใจ
เอาแต่กรีดกราย ไม่คิดไม่กล้าลอง
เคยมีคนถาม สมองเธออยู่ไหน
ไม่รู้ไม่ใส่ใจ จะมีไว้ทำอะไรล่ะ
ไม่เห็นจะมีใครอยากมอง