จากในวันที่เคยเป็นเด็ก
จากมากลายเป็นตอนสิบเจ็ด
คิดย้อนมองกลับไป ก็ใจหาย
ชีวิตโตมาโคตรวุ่นวาย
เพื่อนๆก็ค่อยๆหายไปทีละคน
สุขภาพก็ไม่ค่อยดี
การเงินก็ไม่ค่อยมี
แต่ยังดีที่ยังมีชีวิตอยู่
โอ้ว ฮะ โอ้ว โฮ่ โอ่ว โฮะ โอ โอ้ว ฮะ โอ้ว โฮ่ โอ่ว
**เพื่อนเอ๋ยเราเคยเล่นกัน
โตมาจากวันนั้นเป็นเราในวันนี้
ลืมไปแล้วรึยังเพื่อนเอ๋ย
ที่ๆเราเติบโตวิ่งซนมาด้วยกัน
ยืนมือซ้ายจับมือกันมั่น
สัญญาจะไม่ทิ้งกัน
ลืมไปแล้วรึยังคำมั่นสัญญา
จากเพื่อนคนนี้ที่คิดถึง
เธอ ฮะ เออ เฮ่อ เฮอ เฮอะ เออ เธอ ฮะ เออ เฮอะ เออ
เป็นยังไงกันบ้างเติบโตไปคนละทาง
อาจต้องเจอเส้นทางที่ลำบาก
ไม่เป็นไรฉันเองจะเคียงข้างเธอ
ไม่ว่าตัวจะอยู่ที่ไหน
แต่ใจนั่นอยู่ที่้เธอ
เพื่อนเอ๋ยเราเคยเล่นกัน
โตมาจากวันนั้นเป็นเราในวันนี้
ลืมไปแล้วรึยังเพื่อนเอ๋ย
ที่ๆเราเติบโตวิ่งซนมาด้วยกัน
(**)
คิดถึงวันวานคิดถึงวันเก่าที่เคยตั้งวงกันร้องเพลง
คิดถึงคุณครูคิดถึงคุณป้าคิดถึงเวลาที่พอเป็น
นี้คือช่วงเเห่งความสุขและคือช่วงเวลาเเห่งความฝัน
ที่ทุกๆคนมีฝันและเป้าหมายจะบรรยาย
เคยมีความสุขกันเท่าไหน
เป็นความสบายใจที่ไม่ต้องไปคิดอะไรมาก
วัยเด็กเป็นเรื่องของเพื่อนและมันคงไม่มีอะไรยาก
ถ้าหากยังจำกันได้ถ้าเจอข้างนอกก็ขอให้ทักกัน
บางคนก็เปลี่ยนไปทั้งที่เมื่อก่อนพวกเราเคยรักกัน
ชอบคิดตอนสอบและนับวันที่เมื่อไหร่พวกเราจะเรียนจบ
พอจบออกมาไม่คิดว่ามันจะเหงาเพราะทุกคนแยกย้ายทำงานหมด
ชีวิตก็เหมือนกับหนังที่วันนี้เดินเรื่องมาถึงตอนจบ
ไม่อยากให้ทุกๆคนหายไปอยากหยุดเวลาเอาไว้ที่ม.6
บางทีก็โดดบางทีก็แสบมาเช้าบางทีก็แปลก
สูบบุหรี่กันในห้องน้ำบางทีก็หลบบางทีก็แอบ
บางทีก็แอบไปหลับโดนจับงี้มือก็แตก
บางทีคนอื่นเขายังไม่กลับแต่เราไม่สนมีกฎก็คงต้องแวก
(**)