ตะวันยังโผล่ขึ้น ที่เดิมในทุกเช้า
แต่ว่าชีวิตของเรา ไม่เคยนิ่งเลยสักที
วังวนแห่งลมหายใจ สั่งขาให้ก้าวเดิน
ผ่านแดดลมหนาวร่วงโรย ล่วงเลยนับแรมปี
เมื่อไหร่หนอ ที่ความวุ่นวาย
มันจะบรรเทาเบาบาง
ชีวิตยิ่งเดินยิ่งคล้ายคนหลงทาง
สิ่งใดพาฉันไป สู่จุดหมายอยู่ที่ใด
เมื่อหยุดมองดูพระอาทิตย์ ที่มันขึ้นๆ ลงๆ
แต่ช่างมั่นคงสม่ำเสมอ ไม่เคยเปลี่ยนเลย
แล้วมองชีวิตที่มันหักเห รวนเรเรรวน
แล้วใครเล่าชวน นำพาให้มันเป็นไป
เพราะจะเอาแต่เดิน ไม่ลองคิดก่อน
แล้วทำไมไม่หยุด คิดแล้วค่อยไป
ช้าหรือเร็วกว่ากัน ไม่ใช่เรื่องเสียหาย
ใครมีชีวิตที่ปกติยิ่งกว่า คือคนชนะ
เมื่อหยุดมองดูพระอาทิตย์ ที่มันขึ้นๆ ลงๆ
แต่ช่างมั่นคงสม่ำเสมอ ไม่เคยเปลี่ยนเลย
แล้วมองชีวิตที่มันหักเห รวนเรเรรวน
แล้วใครเล่าชวน นำพาให้มันเป็นไป
เพราะจะเอาแต่เดิน ไม่ลองคิดก่อน
แล้วทำไมไม่หยุด คิดแล้วค่อยไป
ช้าหรือเร็วกว่ากัน ไม่ใช่เรื่องเสียหาย
ใครมีชีวิตที่ปกติยิ่งกว่า คือคนชนะ