ความเหงา ทำให้เราไม่เคยจากกัน
ยังคงคิดถึงเธอทุกที ที่อยู่คนเดียวขึ้นมาเมื่อไหร่
ก็เหมือนในหัวใจมันถูกเตือน
พยายามจะไม่คิดถึงเธอ
พยายามไม่เผลอ ไม่ไหวหวั่น
เรื่องราวของเราจบ
จากนี้จะไม่พบกัน
ต้องไม่กลับไปมอง
เมื่อมันแพ้ก็แค่สตรอง
รักที่หมดเวลา
ก็น่าจะรู้ เขาไม่กลับมา
แต่เก็บความทรงจำ ไว้มากมาย
ดั่งคำสาปร้าย ไม่ให้ลืม
เขาไม่รู้ทำไม
*
ความเหงา ทำให้เราไม่เคยจากกัน
ยังคงคิดถึงเธอทุกที ที่อยู่คนเดียวขึ้นมาเมื่อไหร่
ก็เหมือนในหัวใจมันถูกเตือน
**
ให้รักและพบเธอในโลกเสมือน
ที่คงมีแค่เรา สร้างขึ้นมา
ต้องเห็นหน้าเธอ ผ่านหยดน้ำตา
ที่เอื้อมมือไปคว้า ก็ไม่ได้เจอ
ไม่ใช่เรื่องจริง และไม่ใช่ความฝัน
คือความอ่อนแอ และคงเป็นแค่นั้น
เธอไปอยู่ไหนแล้ว เรายังเจ็บอยู่ที่เดิม
ในเวลาที่เหงา เรื่องเก่า ยังซ้ำเติม
คนที่ไม่แคร์ เราไปแคร์เขา ทำไม
กลายเป็นคำถาม แต่ไม่รู้ต้อง ถามใคร
ยิ่งลืม ยิ่งจำ
ถูกคำสาปร้าย ไม่ให้ลืม
เขาไม่รู้ทำไม
(*,**)
