สายลมแห่งความเหงา
ความว่างเปล่าซ่อนลึกกว่าถ้อยคำ
ดังเสียงเพลงที่ไร้คนร้องตาม
ด้วยคำถาม ถึงความเดียวดาย
มีเพียงเธออยู่บนประภาคาร
กลางมหาสมุทรแห่งรัตติกาล
โอบกอดคลื่นลมก่อนแสงดาวลับไป
ยามที่ไม่มีใคร ยามที่ไม่มีใคร
หากแม้ยังมีเงาในดวงตา
หากแม้นมีเพียงเราภายในใจ
จดจำความโดดเดี่ยวที่มีไว้
เก็บเอาไว้ในใจ เราจะเหงาด้วยกัน
ในมุมมืดมิดที่กัดกินเธออยู่
มีคำอ้อนวอนที่ไม่มีใครรับรู้ โปรดจำสัญญา
ที่ฉันฝากเธอเอาไว้ ยามที่ไม่มีใคร ยามที่ไม่เข้าใจ
หากแม้ยังมีเงาในดวงตา
หากแม้นมีเพียงเราภายในใจ
จดจำความโดดเดี่ยวที่มีไว้
เก็บเอาไว้ในใจ เราจะเหงาด้วยกัน
อย่าลืมคำสัญญาที่เรามีกันไว้
เฝ้ารอวันที่มีแสงไฟคอยนำทาง
อีกหนึ่งคืนที่มืดมีบนประภาคาร
จนดวงอาทิตย์จูมพิษขอบฟ้าอีกไม่นาน
อย่าลืมคำสัญญาที่เรามีกันไว้
เฝ้ารอวันที่มีแสงไฟคอยนำทาง
อีกหนึ่งคืนที่มืดมิดบนประภาคาร
จนดวงอาทิตย์จุมพิษขอบฟ้าอีกไม่นาน
จนดวงอาทิตย์จุมพิษขอบฟ้าอีกไม่นาน
จนดวงอาทิตย์จุมพิษขอบฟ้าอีกไม่นาน
จนดวงอาทิตย์จุมพิษขอบฟ้าอีกไม่นาน