สมพอได้มันก็สิได้ดอกตี้ สมพอมีมันก็สิมีดอกหนอ
สมพอสิเมื่อยมันคือเมื่อยกะด้อ นี่บอกเพิ่นว่ารสชาติของชีวิต
บ่ผิดหยังดอกคั่นเสียใจแล้วมีน้ำตา ฮ้องไห้ออกมาเพื่อสิได้หย่างต่อ
ความเจ็บปวดมันบได้จำกัดข้อ อยู่ที่เฮาสิก่อหรือได้พบพ้อหลายเรื่องราว
คันบ่เคยผิดหวังเอาหยังมาฮู้ว่า อันได๋ที่มันควรค่าบ่ต้องตามหาจนถ้าใจ
ไผสิซังสิฮัก เฮาเองก็ห้ามบได้ โลกใบบักใหญ่ จักไผ่แหน่
แต่ที่ได้เห็น ที่ได้รู้คือใจเฮา ความเจ็บปวดทุกเรื่องราว มันก็บ่ได้แย่
อย่างน้อยๆ ได้ก้าวข้ามความอ่อนแอ แบบที่เฮาได้พ้อเอง
ขอบคุณความเจ็บปวดที่ได้พบพ้อในครั้งก่อน
เป็นบทเรียนได้สอนให้เอายอมรับในบางอย่าง
ได้รู้ว่าหยังกะปสู้หัวใจเฮานี่พาหย่าง
สิเดินหน้าหรือถอยหลังก็ใจเจ้าของเอง
มันเก่งกะย้อนว่าเจ็บมาหลาย
