อยากหยุดตะเว็น เอาไว้ที่หกโมงเช้า
ให้เห็นเจ้าตอนลืมตาตื่นขึ้นมา
อยากรถไฟที่พาเจ้าห่างไกล
หยุดคำเว้าที่เอยคำจากลา
อยากหยุดดวงจันทร์ ตอนที่มันเต็มดวง
ที่ส่องหน้านวลๆ นั่งเคียงกันอยุ่ข้างเถียง
หยุดน้ำค้างที่ไหลรินลงข้างตีน
หยุดไฟตะเกียงที่อ้ายจุดในคืนนั้น
(ซ้ำ)…หยุดหัวใจเจ้า ตอนที่มันยังฮักนั้นแหม
หยุดคำว่าฮักแท้ เอาไว้ที่เฮาสองคน
หยุดแววตาเจ้าที่สื่อว่า บ่ถิ่มบ่ป๊า
หยุดทุกช่วงเวลา ที่ฮักกันเอาไว้ดนๆ
หยุดน้ำตาที่ผ่าลงแก้วเหล้า หยุดความเศร้าย่อนคิดฮอดเจ้าแฮง
หยุดความเสียใจ ที่มันยังฮักแต่คำแพง
หยุดความมคิดที่มีแต่อดีต หยุดชีวิตที่หายใจเป็นเจ้า
หยุดใจเน่าๆ ของอ้ายให้ตายไปกับเจ้า
หยุดใจเน่าๆ ของอ้ายให้ตายไปกับเจ้า
