ฉันจำเรื่องเธอได้เหมือนกับรอยสัก
ตอนเข็มทิ่มแทง เพราะฉันนั้นติดหนัก
ถึงแม้ตอนนี้เราไม่ได้รักกัน
เธอทิ้งความเจ็บ ลงไปในผิวหนังของฉัน
ตอนนี้รอยสักฉันเริ่มจะ เฟดออก
พยายามจะลืมเท่าไหร่ ไม่หลุดออก
ฉันรู้ว่าเธอนั้นไม่ได้รักฉัน
ช่วยจำได้ไหมว่าเราเคยรักกัน
ฉันว่ามันสวยงาม
แต่ความจริงแล้วมันสวนทาง
รอยสักฉันเริ่มจะจืดจาง
ในวันที่เธอนั้นเลือกเดินจากไป
ฉันมองเป็นขาวดำ
เดินเส้นเรื่องราวมาต่อกัน
รอยแผลที่ฉันไม่อยากจำ
ในวันที่เธอนั้นเลือกเดินออกไป
และฉันนั้นยังไม่พร้อมอยู่ดี
จำได้ไหมที่ฉันขอกอดที
หักหลังเธอก็ because of me
ยังจำมันได้ดี เธอให้แค่ 1 นาที
รอยสักที่ฉันต้องทบทวน
ลงเข็มแล้วมันก็วกวน
ภาพเธอมันยังคงรบกวน
ความคิดฉันติดเหมือนโซ่ตรวน
ฉันจำเรื่องเธอได้เหมือนกับรอยสัก
ตอนเข็มทิ่มแทง เพราะฉันนั้นติดหนัก
ถึงแม้ตอนนี้เราไม่ได้รักกัน
เธอทิ้งความเจ็บ ลงไปในผิวหนังของฉัน
ตอนนี้รอยสักฉันเริ่มจะ เฟดออก
พยายามจะลืมเท่าไหร่ ไม่หลุดออก
ฉันรู้ว่าเธอนั้นไม่ได้รักฉัน
ช่วยจำได้ไหมว่าเราเคยรักกัน
ต้องการความเจ็บที่มันมาก มากกว่านี้
เจ็บที่มันมาก มากกว่ายิ้ม
ดอกไฮเดรนเยีย ชวนหลงมากกว่าพิษ
ความสุขที่เคยให้ ให้ได้เธอเก็บ มากกว่าทิ้ง
กูรักของกู แล้วทำไมกูต้องลืม
หนังสือเล่มนี้ถึงเวลาที่ต้องคืน
ยังคงติดเธอเหมือนกับนิโคติน
CHANEL N°5 มันยังติดอยู่ที่กลิ่น
รู้ไหมฉันเจ็บปวด
ฉันชอบเสพติดความเจ็บปวด
วันนี้ฉันเริ่มจะป่วยจิต
แต่ฤทธิ์ของมันคือ สุดขีด
หัวใจของเธอนั้นคงจะลึกเกิน ใจ
ปล่อยให้เทอได้เลือกเดิน ไป
ความสัมพันธ์นั้นอาจจะลึกเกิน ใคร
จุ่มหมึกแล้วกูก็เลือกเติม ไป
ฉันจำเรื่องเธอได้เหมือนกับรอยสัก
ตอนเข็มทิ่มแทง เพราะฉันนั้นติดหนัก
ถึงแม้ตอนนี้เราไม่ได้รักกัน
เธอทิ้งความเจ็บ ลงไปในผิวหนังของฉัน
ตอนนี้รอยสักฉันเริ่มจะ เฟดออก
พยายามจะลืมเท่าไหร่ ไม่หลุดออก
ฉันรู้ว่าเธอนั้นไม่ได้รักฉัน
ช่วยจำได้ไหมว่าเราเคยรักกัน
เพราะความตั้งใจ ฉันเก็บเรื่องราวเอาไว้ร่างกายที่ต่างๆ
ต่อให้วันนี้เธอ pack กระเป๋าเดินจากไป
และถึงว่าแม้รอยสักจะเฟดและเก่าไป
ฉันยังคงเก็บมันไว้
ยังเก็บเอาไว้ในใจอยู่