เขาไม่รักแกอีกแล้ว แกจะรักสักเท่าไหร่
เขาก็ไม่มาใส่ใจ ไม่เคยรับรู้ไม่ใยดี
เขาไม่เลิกก็เท่านั้น ความผูกพันแทบไม่มี
ต่อให้แสนดี ต่อให้ล้านดี ก็ไม่มีแกในสายตา
เขาไม่สนแกอยู่แล้ว แกจะยื้อไว้ทำไม
เขาไปหาใครต่อ ๆ แกมันท้าย ๆ ถ้าจะมา
ฉันนั้นจ้องคนปวดร้าว กระจกเงาเปื้อนน้ำตา
ได้แต่ชี้หน้า แกมันไร้ค้า หยุดเถอะนะ เลิกโง่ทีได้ไหม
เมื่อไหร่สมองของฉันมันจะจำ ต้องอีกกี่ช้ำถึงคิดเป็นสักที
ทำไมต้องรักคน ไม่รักดี ตอบไม่ได้
เมื่อไหร่จะพร้อม จะยอมรับทุกสิ่ง ว่าความจริงเวลาคนไม่เหลือใจ
อย่าไปหวังเลย กับเยื่อใย ไม่มีทาง
เขาสงสารแกบ้างไหม แกจะตายรู้รึเปล่า
ทั้งที่เห็นว่าต้องเหงา แต่ยิ่งรบเร้าเขายิ่งห่าง
เขาต้องทิ้งแกไม่ช้า เมื่อไหร่ตาถึงสว่าง
มีแต่ทิ้งขว้าง แกต้องคิดบ้าง หยุดเถอะนะเลิกบ้าทีได้ไหม
เมื่อไหร่สมองของฉันมันจะจำ ต้องอีกกี่ช้ำถึงคิดเป็นสักที
ทำไมต้องรักคน ไม่รักดี ตอบไม่ได้
เมื่อไหร่จะพร้อม จะยอมรับทุกสิ่ง ว่าความจริงเวลาคนไม่เหลือใจ
อย่าไปหวังเลย กับเยื่อใย ไม่มีทาง
เมื่อไหร่สมองของฉันมันจะจำ ต้องอีกกี่ช้ำถึงคิดเป็นสักที
ทำไมต้องรักคน ไม่รักดี ตอบไม่ได้
เมื่อไหร่จะพร้อม จะยอมรับทุกสิ่ง ว่าความจริงเวลาคนไม่เหลือใจ
อย่าไปหวังเลย กับเยื่อใย ไม่มีทาง
เมื่อไหร่สมองของฉันมันจะจำ ต้องอีกกี่ช้ำถึงคิดเป็นสักที
ทำไมต้องรักคน ไม่รักดี ตอบไม่ได้
เมื่อไหร่จะพร้อม จะยอมรับทุกสิ่ง ว่าความจริงเวลาคนไม่เหลือใจ
อย่าไปหวังเลย กับเยื่อใย ไม่มีทาง