วางไว้ จุดเดิม เพื่อมองให้เป็นเหมือนเก่า
สุดท้าย อย่างไร ก็ดูเปลี่ยนเเปลงไป
เเล้วฉัน ก็ทำ จนของมีตำหนิ
จะหนี เท่าไร ไม่เคยจะพ้น
เเต่ว่าเธอที่เคยเป็น ดูต่างกันเเค่ไหน
เอาสี ระบาย ความคิดที่ขาวสะอาด
มันแห้ง เหือดไป เเละกลายเป็นตัวของฉัน
พอได้ เข้าใจ ยิ่งเห็นก็เริ่มกระจาง
ว่าฉันคือใคร ที่ยืนอยู่ตอนนี้
เเต่ว่าเธอที่เคยเป็น ดูต่างกันเเค่ไหน
จะไม่ มีใคร มาห้ามชีวิตที่ฉันนั้นควรได้เป็น สิ่งใด
มีฉันมีฉันเท่านั้นที่ตัดสินใจ อะไร ที่ใครต่อใครบอกฉัน
นั้นควรต้องเป็นเเบบไหน เพราะฉันเพราะฉัน เป็นของมีตำหนิ
เวลาจะคอยนำพาให้เรารู้สึกว่าสิ่งที่เป็นงดงามเเค่ไหน
เมื่อความกังวลในใจที่มีสลายเเละกลายเป็นเพียง
ละอ่องหยดนำ้ที่ไหลรวมกันจนกลายเป็นเธอ
เเละฉันในวันที่มีตัวตนอีกครั้ง ชีวิตคือสิ่งที่ฝันดำรงอยู่