นับจากวัน ที่ชายคนชื่อบัวลอย
ล้มหายตายจากเพื่อนฝูง
มะโหนกคนที่เคยทํานา
ก็บากหน้าไปเป็นพลทหาร
ทิ้งที่นาที่ถูกโกงเอาไป
ทิ้งคราดคันไถทิ้งควายชรา
บัดนี้ก็เป็นเวลา ผันผ่านมาได้ห้าหกปี
รอยไถยังฝังใจฝังกาย
ของลูกผู้ชายคนชื่อมะโหนก
ครั้งนายหนืดนายทุนนายเงิน
ใช้อิทธิพลล่วงเกินคนยากคนจน
แสงตะวันสาดพรมพื้นนาผืนเก่าที่
เคยเฝ้าทํากินมานมนาน
ความคิดแตกกระเจิดกระเจิง
กระจัดกระจายแต่ความหมายลึกลํ้า
รอยไถเจ้ากลายเป็นรอยแค้น
จากสองแขนของลูกผู้ชาย
แต่สมองยับยั้งชั่งใจ อหิงสกะ อโหสิกรรม
ความทุกข์กดทับนับไม่ถ้วน
ที่นาที่สวนถูกเขาโกงเอาไป
ครั้งนายหนืดนายทุนนายเงิน
ใช้อิทธิพลล่วงเกินคนยากคนจน
นับเป็นปี ของชายนายทุนนายหนืด
ได้ไปเป็นถึงรัฐมนตรี
ประชาชนเลื่อมใสศรัทธา
ไม่ทราบที่มาของความยิ่งใหญ่
เขามีเงินซื้อทุกสิ่งทุกอย่าง
ซื้อความหวังอนาคตสดใส
ผลกรรมระดับตําบล
จะตกแก่ประชาชนทั้งประเทศไทย
ภาพของชายคนชื่อบัวลอย
เหยียบระเบิดร่างห้อยปกป้องอธิปไตย
ให้บรรดาผู้หลากมากร้าย
ได้อยู่กินอาศัยอย่างมีหน้ามีตา
อันความรัก กรุณา เมตตา ปรานี
ย่อมไม่มีสิ่งใดจะเทียบได้
จะให้หลั่งรดลงพื้นนา
จะไปนําไปพากันมาจากไหน
ในหัวใจของชายคนชื่อมะโหนก
ทบทวนมาถึงบทสุดท้าย
อโหสิกรรมหลับให้สบาย
นิ้วสอดโก่งไกส่งหัวตะกั่ว
โทรทัศน์หนังสือพิมพ์ลงข่าว
กลับกลายเป็นเรื่องราวกลิ่นคาวโลกีย์
จนท่านหนืดเกือบต้องกลายเป็นผี
รอไว้วันพรุ่งนี้จะมีข่าวคืบหน้า