ตาที่ยังคงบอดเพราะคำว่ารัก
ตัวที่ยังจมปลักกับภาพความหลัง
คล้ายดังเรือไม่คืนฝั่ง
ถูกขังกลางคลื่นความงมงาย
ยอมให้ยังต้องเจ็บจากการคิดถึง
จนเหมือนเป็นอันหนึ่งกับความปวดร้าว
ร่างก็เป็นได้แค่บ่าว
ให้ใจบงการชักนำ
สมอง ต้องการจะลืมเธอไปแต่ใจฉัน
ยังคอยสั่งให้มีเพียงเธอเสมอ
พยายามจะลืมเท่าไหร่ยิ่งพร่ำเพ้อ
ไม่เข้าใจ
ไม่เคยได้เข้าใจ
เธอนั้นคือความสุขที่เคยกอดไว้
เป็นรักอันยิ่งใหญ่ที่เคยใฝ่ฝัน
แต่ฝันของเราไม่เท่ากัน
ความหวังต้องพังที่กลางทาง
ลองทิ้งรูปในกรอบที่ยังเก็บไว้
ลองคิดเริ่มต้นใหม่กับใครอีกครั้ง
สุดท้ายทำไม่ได้สักอย่าง
มันฝังใจอยู่แค่เธอ
สมอง ต้องการจะลืมเธอไปแต่ใจฉัน
ยังคอยสั่งให้มีเพียงเธอเสมอ
พยายามจะลืมเท่าไหร่ยิ่งพร่ำเพ้อ
ไม่เข้าใจ
ไม่เคยได้เข้าใจ
กาลเวลาคงหาวิธีเยียวยาฉันไม่เจอ
เพราะยิ่งพ้นคืนวันล่วงเลยยิ่งทรมาน
กายที่ฝืนไม่ได้
มันต้องทนรับใช้หัวใจดักดาน
เป็นทาสให้ความทรงจำ
ให้ช้ำมันอยู่อย่างนี้
สมอง ต้องการจะลืมเธอไปแต่ใจฉัน
ยังคอยสั่งให้มีเพียงเธอเสมอ
พยายามจะลืมเท่าไหร่ยิ่งพร่ำเพ้อ
ไม่เข้าใจ
ไม่เคยได้เข้าใจ
ตาที่ยังคงบอดจากคำว่ารัก
ตัวที่ยังจมปลักกับภาพความหลัง
คล้ายดังเรือไม่คืนฝั่ง
ถูกขังกลางคลื่นความงมงาย
ยอมให้ใจมันเจ็บจากการคิดถึง
จนเหมือนเป็นอันหนึ่งกับความปวดร้าว
ร่างก็เป็นได้แค่บ่าว
หัวใจมันสั่งให้รัก
ได้แค่เธอ