กลับจากทำงานเดินเข้ามาอยู่ในบ้านเก่า
เอาจริงๆไม่มีเธอมันก็ว่างเปล่า
ในเมื่อฉันเป็นคนทำจึงไม่กล้ากล่าว
เธอเป็นยังไงตอนนี้ฉันก็ไม่ทราบข่าว
มองที่โซฟาภายในหัวเห็นแต่ภาพเก่า
ถามตัวเองว่าจริงๆแล้วฉันพลาดเปล่า
สถานะของเราถูกพาดข่าว
ฉันก็เลยอยากจะรู้จริงๆว่าเรานั้นรักกันมากเปล่า
เหลือบมองไปที่โต๊ะที่เธอชอบนั่ง
ตอนนี้มันกลายเป็นช่องว่าง
ฉันพยายามคิดว่าเป็นระลอกสั้น
ที่จะต้องลองทำสิ่งที่ต้องห้าม
หันมองสิ่งของไปรอบๆด้าน
ไม่มีเสียงเธอรอบๆบ้าน
ทุกปัญหามันคือฉันที่ไปชอบสร้าง
เอาเหตุผลร้อยแปดมาเป็นข้ออ้าง
เปิดประตูไปในห้องที่เราเคยหลับ
มันก็มีภาพที่เธอมาเกยตัก
และก็รีโมทแอร์ที่เธอเคยจับ
ในนาทีนี้ฉันก็เลยจะ
กลั้นน้ำตาไม่ค่อยอยู่ฉันก็เลยกลับ
ทำให้ฉันนั้นได้รู้ว่าฉันคิดผิด
กลิ่นน้ำหอมที่ระเหย มันก็เลยดับ
ไม่มีข้าวของเธอ ไม่มี Lipstick
ไม่มีแม้เสื้อผ้าอยู่บนชั้นวาง
จากชีวิตคนที่ลั้นลา
ขอให้ฉันได้คิดถึงเธอแค่ครั้งครา
ไม่สามารถดึงสิ่งเหล่านั้นมา
น้ำตาที่ได้เสียที่ได้ให้ไป
กลายเป็นฉันเองไม่ใช่ใคร
ที่คิดถึงคนที่ฉันนั้นได้ไล่ไป
ฉันสัมผัสมันตลอดแม้จะใกล้ไกล
ฉันกลับมา Paranoid
ตอนที่เปิดเก๊ะแล้วก็เจอ Polaroid
รูปที่ครั้งหนึ่งเราทั้งสองได้ไปเที่ยว
คลื่นที่มันเชี่ยวแล้วก็หมอกข้างบนดอย
มันยังคอยย้ำว่าเรารักกันมากๆเลยนะ
ทำไมฉันแม่งเสือกทิ้งเธอไป
Flash back ทุกๆอย่างมันกลับมาเป็นกลายเป็นภาพเลยนะ และถ้าหากเธอจะได้เจอใคร
เขาจะหลงรักเธอตอนกำลังยิ้ม
เขาจะโอบอ้อมเธอแม้สรัลทิ้ง
เขาจะคอยมอบความรักที่สวยงามให้กับเธอ
และมันจะมากกว่าคนพันธุ์นี้
แค่อยากลืมเธอซัดไป 7 ป๋อง
คนดีๆไม่สมควรอยู่กับเด็กหลอน
และสุดท้ายมันก็กลายเป็นทั้งสองเจ็บ
ฉันขอโทษที่ไม่อยู่ตอนเธอเก็บของ
ตอนฉันเขียนเพลงนี้ น้ำตาแม่งไหล
ตอนนี้เธอเดินไปไกลแค่ไหน
ฉันไม่เคยที่จะใส่ใจเธอ จนทุกอย่างเลยเถิดเกิดเกินแก้ไข
ฤดูฝนผ่านไปเดี๋ยวก็พลัดวัน
พระอาทิตย์ส่องแสงมาสลับจันทร์
เธอต้องผ่านมันไปได้แม้จะหนักเบา
นี่คือเรื่องสำหรับเราที่รู้จักกัน
มอบบทเพลงนี้ให้สดับฟัง
และก็ทิ้งทุกปัจจัยที่สกัดกัน
ปล่อยเจ้ากระต่ายให้ได้กลับจันทร์
เพื่อไปซ่อมแซมใจที่ได้หักพัง