ในวัยเด็กเคยมีความฝันสักวันต้องยิ่งใหญ่
วันข้างหน้าต้องมีเงินใช้ ไม่ให้แม่ลำบาก
ผ่านเรื่องราวตั้งมาก ไม่เคยมองว่ายากเลยสักครั้งหนึ่ง
เวลาผ่านเข้าสู่วัยรุ่นหัวรุนแรงกว่าเดิม
ที่เพิ่มเติมนั้นคือศักดิ์ศรี เหมือนมีมาแต่เกิด
จนเรื่องราวเลยเถิด เลยไป สักวันตัวฉันต้องยิ่งใหญ่
ความฝันในวัยเด็กวาดไว้ ทิ้งมันเอาไว้ในวัยหนุ่ม
ย่างก้าวเข้าไปทัณฑสถาน เพื่อสร้างตำนานในวัยหนุ่ม
ทิ้งให้แม่แกคอยนอนกลุ้ม โรคร้ายเร้ารุม
กลัวจะอยู่ไม่ทันไอ้หนุ่มน้อย
ทำงานเก็บเงินส่งค่าอาหาร ให้ไอ้ตำนานอยู่บ่อยๆ
หันมามองแม่มึงสักหน่อย โถ่ไอ้หนุ่มน้อย แม่มึงยังคอยให้กลับบ้าน
รอลูกชายจนหัวหงอก กลัวมันจะไม่ได้ออกมา
กลัวว่ามันจะตายห่า กลัวว่ามันจะไม่มีกิน
กลัวว่ามันจะลำบาก กลัวว่ามันจะไม่ยอมรับความจริง
เพื่อให้ลูกกินอิ่ม แม่มันนอนนิ่ง สิ้นใจกลางบ้าน
แพงจ๋า นอนเต็มตาบ่แหน่หล้า
ข้าวปลาเป็นแนวได๋ มีลาบงัวลาบไก่ ให้เจ้ากินบ่น้อแก้ว
ซาวปีผ่านมาแล้ว หลายแนวที่แม่ฝัน
ถือกะต๋าจั่งหั่น เกาะผ้าเหลืองขึ้นเมืองฟ้า
คันพ่อเจ้ายังคงอยู่ เคียงคู่ดอกความฝัน
คือสิเห็นมื้อนั้น มื้อได้ก้มกราบครูบา ลูกเอยลูกแม่
ให้เจ้าอดเด้อสาไว้ อดใจให้แข็งๆ
อย่าได้ลืมเด้อแพง ลมหายใจเจ้าอย่าสิ้น
แม่ยังคงคอยถ่า ลูกหล้าบ่เคยซั่ว
ไผสิว่าขี้ซั่ว ไผสิว่าขี้ซั่ว
แต่กับแม่เจ้าคือคำ ทองคำ ลูกเอ๊ย
ถ่าลูกซายจนหัวหงอก ย่านมันซิบ่ได้ออกมา
ย่านมันซิตายห่า ย่านว่ามันซิบ่มีกิน
ย่านว่ามันซิลำบากย่านว่ามันซิบ่ยอมฮับความจริง
ยอมให้ลูกกินอิ่ม แม่มันนอนนิ่ง ลมเบิ่ดกลางบ้าน
รอลูกชายจนหัวหงอก กลัวมันจะไม่ได้ออกมา
กลัวว่ามันจะตายห่า กลัวว่ามันจะไม่มีกิน
กลัวว่ามันจะลำบาก กลัวว่ามันจะไม่ยอมรับความจริง
เพื่อให้ลูกกินอิ่ม แม่มันนอนนิ่ง สิ้นใจกลางบ้าน
