ลำธารน้อยๆยังมีสายน้ำที่มันล่องไหล
เปรียบเหมือนดวงใจที่มันอ่อนไหวไปตามอารมณ์
รักเมื่อต้องจากลาย่อมมีความขื่นขม
สุดระทมระบมอยู่ในหัวใจ
ดั่งดอกไม้ที่ปริแย้มแสงตะวัน
คงนานความสวยของมันก็เลือนหายไป
รักแรกพบสบตาทำให้เราหวั่นไหว
เนิ่นนานไปหัวใจใหญ่ลืมสัญญา
โอ้ความรักมักทำใจเปลี่ยน
เปลี่ยนแปรไปจากความห่วงใยกลายเป็นเฉยชา
โอ้ความช้ำย้ำเตือนให้รู้ว่า เจ็บปวดจนมีน้ำตา
เป็นสายธาร เพราะมันคือความรักจอมปลอม
ที่ แสนเจ็บปวด ปวดร้าวซมซานข้างในหัวใจ
หรือมันคือความรักหลอกๆ
ที่แสน ช้ำชอก ตอกย้ำซ้ำเติมกันไปถึงไหน
อย่าไหลไปอย่างสายธาร
