หอมกลิ่นดอกลำดวนคืนเดือนหงายในค่ำคืนจันทร์ฉายสว่างไหว
เห็นนัยน์ตาเธอชัดกว่าคืนไหน สีน้ำตาล...ผมเธอปลิวสยายเมื่อลมพัดหน้าช่างงามดั่งฝันติดตรึงตราขอมองดูเจ้าเอ่ยแม่นางฟ้าสวยหนักหนา
แต่สายฝนโปรยกรู่พัดความเปลี่ยวเหงา โถมให้ใจเศร้าเฉาดอกลำดวน
ร่วงโรยลา ปลิวลับ เกินกลับตัว ลึกเกินหยั่ง...
ระทมขื่นขมกลิ่นดอกลำดวนนัยน์ตาเธอช่างยวนเคล้าตามตรึงติดดั่งความฝัน
แรกดอมดมรักเธอช่างหวาน ไยปลายทรมาน ช้ำตรอมตรม เกินกว่าจะหลุดพ้น
วะ โอ ... วะโอ แม่ดอกลำดวน ...
ให้กายานั้นแหลกไปพลันดับสลายลงปฐพี
ฝังหัวใจรักเจ้ากรรมเอามันไปฝั่งลึกธรณี
ไม่เสื่อมคลายแม้ความตายจะพรากบุปผาไปจากใจนี้.. ฮือ...
จะร่ายมนตร์และเสกกลอัญเชิญคาถาพาเธอมา
ให้วิญญาณนั้นดับสลาย แม้กูต้องตายก็ยอมพลี
ให้ได้เคียงคู่กัน ลิขิตสวรค์ไม่อาจจะ
รั้งพรากเธอจากฉันไปจากชาตินี้ ... โอ