เป็นแค่เด็กกำพร้า มีหลวงตาเลี้ยงมาพาใหญ่
พายย่ามนำก้นเพิ่นไปยามเพิ่นออกบิณฑบาต
หลงมักสาวครูผู้ดีตำแหน่งหน้าที่แม่พิมพ์ของชาติ
ยามมื้อเช้าเจ้ามาใส่บาตร เห็นแล้วเด็กวัดมันกะคิดไปไกล
กะได้แต่เเนมและได้แต่เบิ่ง บุญบ่เถิงกะฮู้
สังกะลีกับสาวครูสิเป็นไปได้จังได๋
แค่เด็กใต้กุฏิแต่สังกะลีอ้ายบ่บังอาจ
ยังกินข้าวก้นบาตรมีวัดเป็นหม่องอาศัย กะเข้าใจอยู่สาวครูอยู่สูงเกินไป วาสนาหมาวัดจังอ้าย มีสิทธิ์อย่างหลายได้แค่แนมเบิ่ง