คน…บ่ฮู้ ..บ่ฮู้ดอก
สองมือกอดกระเป๋า
สองเท้าก้าวขึ้นรถ
เเบกอนาคต เพื่อคนข้างหลัง
ตัวคนเดียว บ่มีไผร่วมทาง
มุ่งเข้ายางสู่เมืองไกล
น้ำตาไหล ฮ้องไห่สุดเสียง
เฮ็ดได้เพียง กอดจะของเพื่อปลอบใจ
วาสนาคนจน บ่มีคนเข้าใจ
ท่องเเต่คำว่าตาย ไปรายวัน
คน..บ่ฮู้ ..บ่ฮู้ดอก
ว่าต้องเหนื่อยเเละท้อ
เจ็บคักส่ำใด๋
อยากสิตาย เเต่กะยังตายบ่ได้
เป็นความภูมิใจให้ไผบ่ได้เลย
คน..บ่ฮู้ ..สิฮู้หยัง
ว่าต้องเเบกความหวัง ความฝันอิหยัง
ไว้มากมาย ถึกย่ำยีศักดิ์ศรี
จากสายตาคนรอบกาย
เเต่เว่าหยังบ่ได้
ย้อนว่ายังมีคนรอบ