ในบางที ถ้าวิ่งสุดแรงภายใต้ฝูงชน
คงจะไม่พ้นที่จะต้องชนเขาบ้างใช่หรือเปล่า
แม้จะช้า ๆ ค่อย ๆ เดินไปพลาง ๆ
ไปก่อนใครรีบล่วงหน้าเดินไป ก็คงไม่ทันเวลา
มากกว่าการต้องพยายาม สรุปทุกความคิดเห็นที่มากมาย
แค่ตัวเองตรงไป สู่จุดหมายในฝันทุกนาที
ไม่ว่าจะโน้มน้าวสักแค่ไหน จะเกลี้ยกล่อมกันสักเท่าไร
ไม่มีใครตามเราอยู่ดี
ที่ใดที่หนึ่งในหัวใจนี้ รู้สึกกำลังรุ่มร้อนขึ้นมา
มันอยากตะโกน เหลือเกินจากข้างใน
ดังอยู่ในภวังค์ที่ดูมันช่างแรงกล้าเช่นนี้
คิดทำทุกสิ่ง ต้องกลายเป็นจริง วิ่งไปข้างหน้าเสมอ
ฉันจะต้องไป ฉันจะต้องไป
ถ้าไม่ใช่ฉันที่ไป ใครจะพูดว่าไป
ไม่เลย ไม่เคยสนใจ
จะสตาร์ตตามใจตัวเองแล้ว
ปล่อยเขาเดียวดายเรื่อยไป
คนจำพวกนั้นที่หยุดการเดินและเคลื่อนไหว
คือตอนเช้า คือเช้าของวันใหม่
มาเถอะนะ มาเปลี่ยนแปลงยุคสมัย
แม้ว่าจะกระทบกระทั่งกับใครเพียงแค่นิดหน่อย
จะไม่ยอมยกโทษให้เขา ไม่อภัย ไม่ปล่อย
ขอยืนยันความคิด ขอดื้อและรั้นมันไป
สิ่งที่ฉันคิดเอาไว้ ดั่งคมมีดที่ติดตัว
หลากหลายมุมมองใด ๆ ที่ใครต่อใครต่างพูดคุยกัน
ฉันว่ามันไม่ได้แก้ปัญหาล่วงเลยไป
เพื่อจะให้เธอยอมรับจากใจ มีวิธีเดียวคือแสดงผลลัพธ์มันออกไป
จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป ก็คงไม่ได้นะรู้ใช่ไหม
แค่กติกา ไม่มีความหมายใด
โซ่ที่รัดใจเอาไว้ ที่ฉุดและรั้งเราตอนนี้
ช่วยกันทำลายให้ฉีกขาดสักที เป็นอิสระจากมัน
ฉันเท่านั้น ที่เป็นคนต้องทำ
เพราะฉันไม่เห็นใคร ๆ ที่จะคิดจริงจัง
ถ้าอยากเห็นความฝันของเธอ
แค่เพียงเธอนั้นได้เหยียบคันเร่งนั้น
ไม่รอคนที่ไม่ทำ
ปล่อยคนที่ไม่จริงจังกับอนาคตนั้น
และตอนนี้ตัวฉันมั่นใจ
เวลานี้คือการเปลี่ยนยุคสมัย
เหล่าคนที่ไม่มีความตั้งใจ ช่วยออกให้พ้นตรงนี้ได้ไหม
ฉันอยากจะเดิน นับหนึ่งเพื่อเริ่มใหม่
เจอพายุเย็นขนาดไหน มองไปข้างหน้าก้าวต่อไป
ก้าวเดินเรื่อยไป มีเพียงความตั้งใจ ด้วยความตั้งใจเท่านั้น
ต้องเปลี่ยนทุก ๆ อย่างจากข้างบน
เป็นเช่นนี้ตลอดมาเสมอใช่ไหม
และมีฉันคนเดียวเหมือนเดิม
จะถูกเกลียดก็ดี ไม่เป็นไร
ฉันจะยังต้องไป
ถ้าไม่ใช่ฉันที่ไป ใครจะพูดว่าไป
ไม่เลย ไม่เคยสนใจ
จะสตาร์ตตามใจตัวเองแล้ว
ปล่อยเขาเดียวดายเรื่อยไป
คนจำพวกนั้นที่หยุดการเดินและเคลื่อนไหว
คือตอนเช้า คือเช้าของวันใหม่
มาเถอะนะ มาเปลี่ยนแปลงยุคสมัย