ยามเช้า สาวนางนั้น ปักดําข้าวกล้าในนา
ยามบ่ายตะวันแอบฟ้า ดังสุริยาจะเผาแผ่นดิน
ยามเย็น สาวนางนั้น กัดฟันไม่พูดไม่จา
เธอเป็นนางสาวชาวนา ปักดําข้าวกล้าในนา
ผิวกายโชกชุกไปด้วยเหงื่อไคล
ตะวันบ่ายเผาจนผิวเธอดํา
เรือนร่างห่อผ้าขาดคล้ำ
ดวงตาส่อแววความหวัง
สองเท้า สาวชาวนา ย่องย่างอย่างนกกระยาง
ยืนแช่กลางผืนนากว้าง แผ่นหลังสู้ฟ้าท้าฝน
สองแขน ไม่แอ่นอ่อน ฟ้อนรําไม่จําเริญตา
เธอเป็นนางสาวชาวนา ปักดําข้าวกล้าในนา
หว่านเม็ดข้าวลงนาแปลง
จะแตกโผล่ดําได้อีกสิบแปลง
ถ้าปีนี้ฟ้าฝนไม่แล้ง
หรือนํ้าหลากกลบกล้าเน่าตาย
มีผู้ใดเห็นใจเธอบ้าง
แม่น้องนางกลางดินกลางนา
ผู้ปลูกข้าวเลี้ยงคนเรื่อยมา
ทุ่มกายเป็นประโยชน์สังคม
ไยสังคมกระหนํ่าซํ้าหญิง
กินทั้งข้าวหิวทั้งตัณหา
เปลือยผู้หญิงเป็นอาหารตา
คือที่มาการประกวดนางงาม
มีผู้ใดเห็นใจเธอบ้าง
แม่น้องนางกลางดินกลางนา
ผู้ปลูกข้าวเลี้ยงคนเรื่อยมา
ทุ่มกายเป็นประโยชน์สังคม
ไยสังคมกระหนํ่าซํ้าหญิง
กินทั้งข้าวหิวทั้งตัณหา
เปลือยผู้หญิงเป็นอาหารตา
คือที่มาการประกวดนางงาม
รวงข้าวคือรวงทอง แห่งท้องทุ่งนาปีนาปรัง
ข้าวเปลือกคือความหวัง แห่งอนาคตสาวชาวนา
มงกุฎประดับช่อเพชร บําเหน็จแห่งกิเลสตัณหา
อาหารปากกับอาหารตา ข้าวเปลือกกับชุดชั้นใน
เธอนุ่งลมห่นเตี่ยวจนเสียวไส้
เป็นขวัญใจของใคร ใครกันเล่า
ก็บังเอิญเดินดินอย่างเรา ต้องกินข้าว
กับนางสาวชาวนา ชาวนา