ฉันเกลียดตัวเองที่อยากกอดเธอเอาไว้
ทั้งๆ ที่รู้ว่าเวลาในชีวิตนั้นมันสั้นเหลือเกิน
แต่ก็ยังเลือกเดิน
ฉันเลือกเดินไปในทาง ที่ดอกไม้ไม่เคยจะบาน
ทิ้งไว้เพียงแต่หนามที่คอยทิ่มแทง จนเป็นแผล
มหาสมุทรจุดลึกแค่ไหน ยังไม่ลึกเท่าใจของเธอ
หลงทางไปกลางฝุ่นควัน ยังหวังจะเห็นแววตาของเธอ
สิ่งเดียวที่รับ สิ่งเดียวที่รู้ ฉันยืนอยู่บนพื้นทราย
ขุดหาแหล่งน้ำเท่าไหร่ มันก็ไม่มีความหมาย
เหงื่อที่ไหลยังไม่มีโอกาสตกถึงพื้นทราย
สิ่งเดียวที่รับ สิ่งเดียวที่รู้ คือเธอไม่มีหัวใจ
สิ่งเดียวที่ฉันแน่ใจ มันเหมือนนั่งรอต้นไม้
หวังให้โตกลางทะเลทราย
ฉันเกลียดตัวเองที่ยังปรารถนา ให้เสียงของเธอลอยมาถามว่าฉันยังอยู่ดีหรือเปล่า แต่ก็ไม่