สายน้ำ...อดีตที่มันไหลไป
เหมือนว่าเราเคยแหวกว่ายด้วยกันก่อนนั้นใจที่คอยพักอิง
รักที่มีให้แก่กันช่างผูกพัน
ผูกกันนานแสนนานเป็นเวรกรรมปางก่อนที่ย้อนเข้ามา
ให้น้ำตาเราหลั่งรินแห้งจนสิ้นใจได้มาพบเพื่อลา
จำพรากเราให้ห่างไกลบุญเราสร้างมาน้อยไปต้องจำใจลา
ผ้ากาษาที่ให้มาพี่จะห่มไว้อยากทำอย่างที่ตั้งใจ เลือกไปสู่แดนพระธรรม
อยู่ที่ไหนน้องจง รับบุญที่พี่หนุนนำ
ขอให้เวรกรรมน้องจงสิ้นไป
สายน้ำโขงขอจงช่วยเป็นพยาน
ถ้าดวงไฟขึ้นจากน้ำสองดวงวันไหน
นั่นคือรักของเรา จะรักกันไม่เสื่อมคลาย
เผื่อชาติไหนให้เราได้รักกันเหมือยเดิม