ตื่นเช้าขึ้นมา พร้อมหยดน้ำตา สายฝนโปรด ในวันที่เหงา ฉันนั่งฟังเพลง เพลงของเรา ฟังอยู่อย่างนั้น หลายครั้งซ้ำไป
ฉันนึกถึงวัน ที่รักสวยงาม แค่เพียงเธอยิ้ม ฉันก็ยิ้มตาม ยิ่งคิดยิ่งทำให้ใจอ่อนล้าจนไม่อยากทำอะไร
หากวันนั้นฉันควบคุมอารมณ์ไว้ให้ดีๆ ในวันนี้เธออาจอยู่ข้างๆฉันหรือปล่าว และฉันก็กลับไปคิดเรื่องนี้ซ้ำๆทุกๆวัน แต่แม้บ้างทีฉันยิ้มตามตอนนั้นฉันกำลังนึกถึงวันที่สวยงาม
มันเลยทำให้ทรมานทุกครั้ง ที่เคยได้รับและมอบกลับความรัก
ยิ่งพยายามจะลืมมันยิ่งชัด เจ็บทุกครั้ง เจ็บอยู่ซ้ำๆ และฉันคงรู้สึกผิดตลอดไป
นั่งมุมเดิม อยู่ทุกวัน คิดเรื่องเดิมอยู่ซ้ำๆ
ร้องไห้เป็นประจำ แต่ยังต้องใช้ชีวิตต่อไป
ฉันคิดจะลืม เธอสักที พอถึงเวลา ก็คิดถึงอีก
ไม่รู้จะทำยังไง ต้องใช้เวลาไปมากสักเพียงไหน
หากวันนั้นฉันควบคุมอารมณ์ไว้ให้ดีๆ ในวันนี้เธออาจอยู่ข้างๆฉันหรือปล่าว และฉันก็กลับไปคิดเรื่องนี้ซ้ำๆทุกๆวัน แต่แม้บ้างทีฉันยิ้มตามตอนนั้นฉันกำลังนึกถึงวันที่สวยงาม
มันเลยทำให้ทรมานทุกครั้ง ที่เคยได้รับและมอบกลับความรัก
ยิ่งพยายามจะลืมมันยิ่งชัด เจ็บทุกครั้ง เจ็บอยู่ซ้ำๆ และฉันคงรู้สึกผิดตลอดไป
ที่เธอไปคงเป็นเพราะฉัน เธอจากไปคงไม่มีวัน
ที่จะกลับมาเจออีกครั้ง ย้ำตัวเองในทุกๆวัน
ที่เธอไปคงเป็นเพราะฉัน เธอจากไปคงไม่มีวัน
ที่จะกลับมาเจออีกครั้ง ย้ำตัวเองในทุกๆวัน
ทุกครั้ง ที่เคยได้รับและมอบกลับความรัก
ยิ่งพยายามจะลืมมันยิ่งชัด เจ็บทุกครั้ง เจ็บอยู่ซ้ำๆ และฉันคงรู้สึกผิดตลอดไป
ที่เคยได้รับและมอบกลับความรัก
ยิ่งพยายามจะลืมมันยิ่งชัด เจ็บทุกครั้ง เจ็บอยู่ซ้ำๆ และมันก็คงจะเจ็บตลอดไป
ร้องไห้ด้วยความเสียใจ
ทรมานจนแทบจะไม่ไหว
ความทรงจำฆ่าฉันให้ตาย
เลือดที่มันหลั่ง ยังไม่ช้ำเท่าน้ำตาที่มันไหล
