ไม่มีวันนั้น ก็คงไม่มีวันนี้
รู้ตัวดี ว่าฝั่งฝันนั้นมันยากเย็น
อยากขึ้นที่สูง อย่างน้อยต้องขึ้นให้เป็น
ใจเย็นๆ ตอนขาลงต้องสง่างาม
ย่ำเดินช้าๆ บางครั้งยังโดนขวากหนาม
ต้องถากถางให้มองเห็นเส้นทางข้างหน้า
คำว่าชีวิต อย่างน้อยต้องมีชีวา
เพราะเราเกิดมา เริ่มต้นด้วยร้องไห้ไม่ใช่ยิ้ม
เสียใจเป็นธรรมดา
เมื่อสิ่งที่คาดหวังมันพลาดพลั้งไป
ไม่ได้เป็นดังใจ ทุกอย่างที่ปราถนา
ล้มได้ก็ลุก ได้แล้วก็เดิน เพื่อเริ่มต้นใหม่
อย่าปล่อยให้ลมหายใจ
มันร่วงโรยรินบนพื้นดินเดิม
ให้มองปัญหาเป็นเรื่องท้าทาย
ค้นคว้าความหมายมุ่งหน้าเผชิญ
ทุกสิ่งใช่เรื่องบังเอิญคือทางเดินชีวิต
เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ทุกครั้งก็ผ่านมา
ก็เหมือนกับนำ้ตา เดี๋ยวมันก็หยุดไหล