เมื่อวานก็คือเมื่อวาน พรุ่งนี้ยังไงยังไม่รู้เหมือนกัน
ชีวิตแค่วันต่อวันเท่านั้น ในเมืองวกวน
ที่มีก็เกินจะพอ ที่มีไม่พอ ก็ยากแค้นเหลือทน
เมื่อมีเพียงเท่านี้ มันก็ต้องดิ้นรน
ไม่มีฝันอะไรยิ่งใหญ่
แค่ให้พอมีแรงหายใจ
แบกภาระขึ้นบนบ่า แล้วก้มหน้ากัดฟัน ก้าวเดิน
ให้บทเพลง นำทางชีวิตมุ่งหน้าต่อไป
ให้รอยยิ้มคนอยู่ข้างหลัง นั้นช่วยประคอง
สองมือมันจะคว้าอะไรก็เอา
ขอแค่พอแบ่งเบา ครอบครัวได้พึ่งพา
ล้มลงไปกี่ครั้งช่างมัน ไม่ยอมหรอกโชคชะตา
ชีวิตช่างเหมือนถนนลูกรัง ฝุ่นบังจนไม่รู้ปลายทาง
ต่อให้ตีนด้านชา ก็จะเดินก้าวไป
ไม่มีฝันอะไรยิ่งใหญ่
แค่ให้พอมีแรงหายใจ
แบกภาระขึ้นบนบ่า แล้วก้มหน้ากัดฟัน ก้าวเดิน
ให้บทเพลง นำทางชีวิตมุ่งหน้าต่อไป
ให้รอยยิ้มคนอยู่ข้างหลัง นั้นช่วยประคอง
สองมือมันจะคว้าอะไรก็เอา
ขอแค่พอแบ่งเบา ครอบครัวได้พึ่งพา
ล้มลงไปกี่ครั้งช่างมัน ไม่ยอมหรอกโชคชะตา
ให้บทเพลง นำทางชีวิตมุ่งหน้าต่อไป
ให้รอยยิ้มคนอยู่ข้างหลัง นั้นช่วยประคอง
สองมือมันจะคว้าอะไรก็เอา
ขอแค่พอแบ่งเบา ครอบครัวได้พึ่งพา
ล้มลงไปกี่ครั้งช่างมัน ไม่ยอมหรอกโชคชะตา
ล้มลงไปกี่ครั้งช่างมัน ไม่ยอมหรอกโชคชะตา
