นานเท่าไร ที่ฉันเฝ้าคอย
หวังให้เธอรักฉันบ้าง ให้เธอสวมกอด
อิงแอบแนบชิดข้างกาย บอกรักไม่หน่าย
ให้เธอประทับรอยจูบด้วยรักนิรันดร์
นานเท่านานที่ฉันเฝ้าคอย ดวงใจเลื่อนลอย ชีวิตร่วงโรยไป
นานเท่าไรใจเธอยังเป็นเหมือนเดิม
มีแต่เธอเสมอไม่เปลี่ยนแปลง มีเพียงฉันที่เริ่มจะอ่อนแรง
หมดปัญญาจะอดทนต่อไปไหว
พันธนาการกอดเธอเอาไว้แนบใจ ดึงไม่ให้เธอหนีไป
แม้ฉันต้องแลกด้วยสิ่งไหนยอมทั้งนั้น
ไม่ให้เธอเป็นของใคร มีเพียงแค่ฉันในใจ
แม้ฉันได้เพียงกายก็ยอม
อยู่ท่ามกลาง ความมืดบอดของราตรีนิรันดร์กาล
ขาดแสงสว่าง มีเพียงแค่เธอที่เป็นดั่งไฟหนึ่งเดียว
แม้ฉันเหน็บหนาวเท่าไร ขาดเธอคงไม่ไหว ขาดเธอคงไม่ไหว
มีเพียงฉันที่รักเธอกว่าใคร มีเพียงใจที่มั่นคงเพียงเธอ
เธอเสมอที่ยังคงตรึงหัวใจ
ภาวนาต่อฟ้าให้เธอรู้ ฉันต้องการเธอมากสักเพียงใด
แต่ทำไปเท่าไรเธอไม่เคยเห็น
พันธนาการกอดเธอเอาไว้แนบใจ ดึงไม่ให้เธอหนีไป
แม้ฉันต้องแลกด้วยสิ่งไหนยอมทั้งนั้น
ไม่ให้เธอเป็นของใคร มีเพียงแค่ฉันในใจ
ก่อนที่ฉันจะใจสลาย
ความรักดั่งไฟเผาใจ ให้ฉันยังทนทุกข์ไป
ด้วยปรารถนาในใจเธอ มากเกินหยุดไหว
แม้ฉันต้องเลวเท่าไหร่ ฉันยอมแม้ต้องเสียใจ
ขอเพียงเธอไม่ห่างจากฉัน
พันธนาการกอดเธอเอาไว้แนบใจ ดึงไม่ให้เธอหนีไป
แม้ฉันต้องแลกด้วยสิ่งไหนยอมทั้งนั้น
ไม่ให้เธอเป็นของใคร มีเพียงแค่ฉันในใจ
ก่อนที่ฉันจะใจสลาย
ความรักดั่งไฟเผาใจ ให้ฉันยังทนทุกข์ไป
ด้วยปรารถนาในใจเธอ มากเกินหยุดไหว
แม้ฉันต้องเลวเท่าไหร่ ฉันยอมแม้ต้องเสียใจ
เพราะฉันมีเพียงเธอ
