ตื่นนอนแต่เช้าก็เอากระเป๋าสะพายบนบ่า
ก็คงต้องไปข้างหน้าไปตามดอกไม้ว่าหายไปไหน
ก็อยู่ดีดีก็ไปซะแล้วก็ไปกันใหญ่
ต้องมีลับลมคมในทำไมถึงไปไม่ลาสักคำ
เปิดประตูไปดูถนนเจอคนเป็นหมื่น
ดอกไม้ของใครคนอื่นก็มาก็ไปไม่รู้ไม่ชี้
ยิ่งตกกลางคืนยิ่งอ่อนยิ่งล้ายิ่งริบยิ่งหรี่
ก็คงต้องยอมสักทีจะตามเท่าไรก็คงไม่เจอ
เจ้าช่อมาลีดึกดื่นปานนี้เจ้านอนไม่หลับ
อีกนานก็ยังไม่กลับยังตาต่อตากับใครต่อใคร
เจ้าช่อมาลียิ่งดึกยิ่งแย้มยิ่งบานกันใหญ่
เจ้าคงไม่รู้อะไรว่าทำให้ใครเขารอทั้งคืน
จะหลับจะนอนก็เอาแต่คิดถึงเธอไม่สร่าง
เปิดไฟให้มันสว่างสะลืมสะลือสะโหลสะเหล
ยิ่งดึกยิ่งงงยิ่งรอยิ่งล้ายิ่งโอละเห่
ได้ยินเสียงคนปนเปไม่มีวี่แววว่าใครจะมา
เจ้าช่อมาลีดึกดื่นปานนี้เจ้านอนไม่หลับ
อีกนานก็ยังไม่กลับยังตาต่อตากับใครต่อใคร
เจ้าช่อมาลียิ่งดึกยิ่งแย้มยิ่งบานกันใหญ่
เจ้าคงไม่รู้อะไรว่าทำให้ใครเขารอทั้งคืน
เจ้าช่อมาลีดึกดื่นปานนี้เจ้ายังไม่กลับ
จะนอนก็นอนไม่หลับคงตาต่อตากับใครต่อใคร
เจ้าช่อมาลียิ่งดึกยิ่งแย้มยิ่งบานกันใหญ่
เจ้าคงไม่รู้อะไรว่าทำให้ใครเขารอทั้งคืน
จะนอนก็นอนไม่หลับคงตาต่อตากับใครต่อใคร
เจ้าช่อมาลียิ่งดึกยิ่งแย้มยิ่งบานกันใหญ่
เจ้าคงไม่รู้อะไรว่าทำให้ใครเขารอทั้งคืน
