ฉันให้โอกาศตัวเอง ก็นาน
ลบเธอออกไปไม่ได้ ซักที
นับหนึ่งไม่รู้กี่ครั้ง หลายปี
วันนี้คงพอ ซักทีที่คิดจะลืม
*ก็คงต้องยอม ไม่อาจฝืนใจ
ให้ฉันทำไงได้ ลืมไม่ลง
**อยู่อย่างเหงาๆ ปนความเดียวดายแบบไม่รู้ตัว
จากที่กลัว ที่เคยอยากลืม ก็เริ่มเข้าใจ
ความทรงจำดีๆ วันนั้น จะไปลบไปลืมทำไม
แค่อยู่ให้ได้ ในวันที่ไม่มีเธอ
เหมือนเป็นโรคประจำตัว ไม่หาย
รู้ว่าต้องอยู่กันไป เนิ่นนาน
คงไม่มียารักษา ต้านทาน
ก็รู้ว่าไม่มีทาง จะลบเธอไป
(ซ้ำ*, **)
ต้องอยู่ให้ได้ในวันที่ไม่มีเธอ
ถึงวันนี้ไม่มีเธอ
ต้องอยู่ต่อไปและทำเพื่อเธอ