** ถ้าถามถึงเรื่องความรัก เธอเชื่อในรักหรือไม่
ถ้าเธอนั้นเชื่อในรัก และเธอเชื่อมาเท่าไร
รักไม่ใช่นิยายที่ต้องประพันธ์แต่คำหวาน
จะรักกันให้เนินนาน ที่จริงเริ่มต้นด้วยคำถาม
ว่าได้เจ็บป่วยกายา แล้วเธอยังรักหรือไม่
วันใดเช่นแก่ชรา แล้วเธอยังรักหรือเปล่า
เราจะรักกัน ไปจนสุดท้ายถึงวันไหน
ถ้าเราต้องจากกัน เธอยังจะรักฉันไหม
วนและเวียนไป กงกรรมกงเกวียนมันวนเวียนไป
เวลามันไหลต้อนเรามีมรณะ เป็นดังเครื่องเตือนใจ
ความตายรออยู่ข้างหน้าหน้า มันไม่รอถ้าให้เราได้เตรียมใจ
ความรักเป็นสิ่งไม่เที่ยง แม้เราจะรักกันมากสักเพียงใด
จะรักกันให้ตาย บทสุดท้ายเราต้องจากกัน
ความรักเป็นอนิจจัง มรณังทำให้ดับขัน
ก็ช่างมันปะไร ฉันสุขใจเธออยู่กับฉัน
ฉันยอมสุขชั่วคราวเมื่อเธอเป็นดาวมาประดับฟัน
* ฉันยอมตายไปกับความรัก ดีกว่าไม่มีรักแล้วฉันยังไม่ตาย
หากฉันตายมันเลือดเศษรัก ไว้ทักทายใจเธอไม่คลาย
ตายครั้งแรก ตายไปจากกายเจ้าของ
ตายครั้งสอง คือการตายจากใจเธอ
รักของฉันมันยังอยู่เสมอ รักของเธอยังอยู่ในใจหรือเปล่า
ถ้าเรามีหนึ่งเล่มเทียนไข ลองจุดไฟให้สว่างไสว
ตามองเห็นว่าเป็นดวงใสใส จิตมันจึงเข้ายึดมากกว่าสิ่งไหนๆ
แต่เทียนไขก็ใหม้ อนิจจัง เหมือนกฎไตรลักษณ์ที่ฉันเคยได้ฟัง
ทุกสิ่งทุกอย่างมันต้องดับต้องพัง และก็แสงของเทียนก็ต้องดับเช่นกัน
เปรียบความรักของเราที่มี เปรียบเล่มเทียนเท่ากับหนึ่งชีวี
ต้องดูแลรักษาให้ดี เพราะว่าหนึ่งเล่มเทียนอาจไม่เท่าร้อยปี
เก็บความทรงจำทุกช่วงเวลา เก็บทั้งกลิ่นเก็บทั้งกายวาจา
เก็บทุกอย่างเพราะจะต้องจากลา คิดยังไงกับกับความรักกูแม่งโคตรศรัทธา
(ซ้ำ ,,**)