ผู้คนเริ่มจาง ดอกไม้ข้างทางก็เริ่มเหี่ยวลง
แล้วเธอถามมา ว่ายังฟังกันอยู่รึเปล่า
ฉันแค่คิดอะไรนิดหน่อย แค่นั้นเอง
เหมือนเดิมทุกที มือสองเรากุมไว้อย่างเคย
เหมือนดังเช่นเคย เราเริ่มพากันเดินช้าลง
ให้เส้นทางนี้ไม่มีวันจบ เท่านั้นเอง
จะต้องเดินอีกไกลสักเท่าไหร่ ไม่อยากทำให้เธอต้องลำบาก
ยิ่งฉันรั้งเธอไว้มากเท่าไหร่ กลัวจะทำให้เธอยิ่งไกลห่าง
หากเธอรู้และเธอคิดเหมือนกัน ก่อนที่เธอและฉันต้องลาจาก
อยากให้รู้ ว่าฉันรัก ให้เธอลองกลับไปคิดดูได้ไหม
คืนนี้ลาก่อน ให้เธอพักผ่อน พรุ่งนี้เราคงได้พบกันอีกครั้ง
ฉันหวังว่าสักวัน ฉันคงจะพูดคำคำนั้น ออกไป