เหมือนดูหนังที่รู้ตอนจบ
แค่เห็นไม่ครบเลยต้องดูต่อ
ก็แค่รอ แค่นั้นไง
แพ้ชนะก็เล่นตามบท
สุดท้ายต่างรู้ว่าใครเป็นใคร
เมื่อต้องไปแค่พูดลา
คนอย่างฉันใกล้ชิด เธอแค่ไหน
ก็แค่ตัวประกอบ
รักกว่านี้ ก็คงไม่มีวันได้เธอ
แล้วนี่ฉันต้องเจ็บเลยมั้ย
หรือต้องทำเป็นเก็บมันไว้
ทุก ๆ การกระทำที่เธอย้ำบ่อย ๆ
ยิ่งสปอยตอนจบของเรา
หรือจะรอให้ เจ็บตอนไหน
เมื่อใจเธอกำลังมีเขา
ทุกนาที ...
วันเวลาที่ดี ไม่มีอีกแล้ว
ทุกๆความทรงจำ แค่หนึ่งใน storyline เธอสร้างมันไว้
และฉันยอมเล่นไปตามบทที่เธอเขียนให้เราได้รักกันไป
จนถึงอีกตัวละครคนนั้นที่เธอก็ซ่อนเอาไว้
ถึงรู้ (ตอนจบ) คือเค้า (ก่อนจบ) เรื่องชั้น
แกล้งทำเป็นรักกันอีกสักทีดิ
ยอมเป็นตัวสำรองเพื่อให้เรื่องราวของเราสนุกใช่มั้ย
ทุก love scene ของเธอกับฉันก็กลายเป็นตอนที่ฉันเสียใจ
ใจพังตั้งแต่หนังไม่จบ
ถึงเรื่องจะจบ แต่รู้มั้ย ไม่เคยหยุดความเสียใจ
คนอย่างฉันใกล้ชิด เธอแค่ไหน
ก็แค่ตัวประกอบ
รักกว่านี้ ก็คงไม่มีวันได้เธอ
แล้วนี่ฉันต้องเจ็บเลยมั้ย
หรือต้องทำเป็นเก็บมันไว้
ทุกๆการกระทำที่เธอย้ำบ่อยๆ
ยิ่งสปอยตอนจบของเรา
หรือจะรอให้ เจ็บตอนไหน
เมื่อใจเธอกำลังมีเขาทุกนาที
วันเวลาที่ดี ไม่มีอีกแล้ว
ไม่มีอีกแล้ว จากนี้ไม่มี เหลือเลย
ภาพเธอกับฉัน ที่คุ้นเหมือนวันเคยๆ
ที่เคยบอกฉัน ที่ร่วมกันฝัน
ทุกสิ่งคือการแสดง แค่ซ้อมบท
เธอนะรอแค่เขา ฉันนะรอแค่เหงา
I can’t believe it
เขานะเป็นที่รัก ฉันแค่เป็นที่พัก
ถามเธอคำเดียว เคยรักฉันมั้ย สักครั้ง
แล้วนี่ฉันต้องเจ็บเลยมั้ย
หรือต้องทำเป็นเก็บมันไว้
ทุก ๆ การกระทำที่เธอย้ำบ่อย ๆ
ยิ่งสปอยตอนจบของเรา
หรือจะรอให้ เจ็บตอนไหน
เมื่อใจเธอกำลังมีเขา
ทุกนาที ...
วันเวลาที่ดี ไม่มีอีกแล้ว